‘हल्ली टीव्ही मालिकांमुळे सगळेच दिग्गज कलावंत, थोडेफार सन्मान मिळाले की सारेच मान्यवर, या साऱ्यात मी आणि प्रभाकर दोघेच तेवढे सामान्य’…
रझांबद्दल तटस्थपणे माहिती देणारं, तपशील पुरवणारं हे चरित्रपुस्तक व्यक्तिमत्त्वाचा प्रवास साधार सांगतं.
इंदिरा गांधी यांनी लादलेल्या आणीबाणीमध्ये, म्हणजे १९७६ पासून ‘एफसीआरए’ लागू झाला होता.
‘अफगाण नॅशनल आर्मी’ या अधिकृत सैन्यदलासह छायाचित्रकार म्हणून गेलेला दानिश सिद्दीकी, १६ जुलै रोजी कंदाहारमध्ये तालिबानी अतिरेक्यांशी झालेल्या चकमकीत मारला…
रोजनिशीतील नोंदीइतके तपशील काही प्रसंगांच्या वर्णनात आहेत
वसाहतवाद ते नवसाम्राज्यवाद या प्रवासाची पाळेमुळे खोदणारे हे विषयांतर, हाच या तीन भागांच्या पुस्तकाचा प्राण आहे.
मतकरींची ही चित्रं खरं तर ‘मीच हे केलं पाहिजे’ अशा भावनेतून अवतरलेली आहेत.
या उपोद्घातापासून मागे येऊन पुस्तकात भेटलेला सफदर कसा होता, याचा विचार करणं अवघड नाही.
आटपाट नगर होते, त्याचे नाव पूर्वी मंगलपूर होते म्हणतात. पण मंगलपूर वाढू लागले. आटपाट राहिले नाही. ते नगर वाढू लागले.
व्हेनिसच्या पहिल्यावहिल्या भेटीत सान माकरे चौकाची भव्यता भावते.
फ्रेंच माणसं एखाद्या गोष्टीला भिडली की मनापासून भिडतात.
इस्तंबूल बिएनाले हे ते पुरोगामी विधान. म्हटलं तर बिगरराजकीय.
