मौनाचा अभ्यास सुरू झाला, की मग या अशा हीन आणि निर्थक निंदेनं काय साध्य होणार आहे,
माझ्याकडून आध्यात्मिक लिखाण सुरू झालं नव्हतं तेव्हाची गोष्ट.
जगाशी आपण वाद घालतो ते आपलं मत जगानं ऐकावं आणि मान्य करावं
‘मी’ जर भ्रामक असेन तर तो भ्रामकपणा मला उमगत का नाही?
अर्थात नुसतं पृष्ठभागावर तरंगत राहणं म्हणजे जीव वाचणं नव्हे.
कोणत्याही क्षणी आपल्याला नि:शंक मनानं खरं सुख काही भोगता आलं नाही.
गर्व तेवढा अंत:करणात साचत राहील आणि त्यामुळे भावप्रवाहाचा मार्ग अवरोधित होईल.
जे ज्ञान केवळ ऐकीव आहे, पढिक आहे, अनुभवहीन आहे ते ज्ञान केवळ शाब्दिकच भासतं.
पराकोटीचं ज्ञान जरी झालं तरी एका अहंकारामुळे ते फोल ठरतं.
अहंकारामुळे आजपर्यंत अनेक शब्दपंडितांनी स्वहिताकडे दुर्लक्ष केले
उरलेल्या आयुष्यातील काळाचं मोलही जाणवेल. मग जीवन अधिक सार्थकी लागेल, असं समर्थ सूचित करतात.
तो वृद्धाश्रम बरेच दिवस मनातून जाता जात नव्हता..
