एकाच घरात राहाणाऱ्या किंवा अगदी जवळचं नातं असलेल्या दोन व्यक्तींचा जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन पूर्णत: वेगळा असू शकतो.
आपल्या आयुष्यात अशा अनेक गोष्टी असतात, ज्या जशा घडल्या त्यापेक्षा वेगळ्या प्रकारे घडल्या असत्या, तर कदाचित आपली आजची परिस्थिती वेगळी…
आपलं यशापयश इतरांशी सारखी तुलना करून ठरवण्याची खोड आपल्यापैकी कित्येकांना असते.
अनेक व्यक्तींवर , नात्यांवर आपण फार जीव लावतो. एखादं काम प्राण ओतून करतो.
जगात असा कुठलाच मनुष्य नाही, की ज्याच्या वर्तनावर कधीच टीका झाली नाही.
आपला मेंदू म्हणजे जुन्यानव्या आठवणींचं आगरच. कधी कुठली आठवण डोकं वर काढेल ते सांगता येत नाही.
जी कृती किंवा विचार आपल्याला सुरक्षित वाटतो, त्याला घट्ट पकडून बसण्याची मनोधारणा आपल्या सगळ्यांच्यात कमी-अधिक प्रमाणात असते.
परिपूर्णतेचा हट्ट केवळ आपलंच मन अस्वस्थ करतो असं नाही, तर तो प्रसंगी इतरांच्या मनातही आपल्याबद्दल नकारात्मकता निर्माण करतो.
एखादी चूक हातून घडल्याबद्दल किंवा न घडल्याबद्दल किंवा अगदी केवळ चुकीचे विचार आल्याबद्दलही काही जण सतत स्वत:ला आरोपीच्या पिंजऱ्यात उभं…
‘समजून घेण्याचा थकवा.’ याचा अर्थ दुसऱ्या व्यक्तीला सतत आधार देण्याचा किंवा समजून घेण्याचा येणारा ताण.
आपल्या सगळ्यांच्याच जीवनात कुठले ना कुठले कप्पे अर्धवट राहिलेले असतात. कितीतरी गोष्टींची उत्तरं अनिर्णीत राहिलेली असतात.
नकारात्मक मानसिकतेतून बाहेर पडायचं असेल तर आभासी सकारात्मकतेऐवजी ‘सम्यक सकारात्मकता’ जोपासली पाहिजे.
