हॅप्पी न्यू-इयर छोट्या दोस्तांनो! अरे, अरे! असे इकडे-तिकडे काय पाहताय? तुमच्या घराच्या भिंतीवर, दारावर, कपाटावर लावलेल्या किंवा टेबलावर विराजमान झालेल्या…
बराच वेळ चिन्मय पुन्हा त्याच्या बोटांशी खेळत बसला. आज शाळेला हाफ-डे असल्यामुळे दुपारी त्याची छान झोप झाली होती. त्यामुळे आता…
‘‘…माझ्या जीवनात तीन गुरू आणि तीन दैवतं यांना विशेष आणि अढळ स्थान आहे. माझे सर्वोत्तम आणि पहिले गुरू बुद्ध, दुसरे…
मुंबईमध्ये अनेक जाती-धर्माचे लोक राहतात. इथे सगळेच जण एकमेकांचे सण-समारंभ आनंदाने साजरे करतात.
‘‘नेहादीदी सांगती ‘जो घर हो साफ-सुथरा, सुंदर, लक्षिमीजी आती उसके अंदर..’’
‘जात’ आणि ‘धर्म’ म्हणजे ‘शुंभ’ आणि ‘निशुंभ’ राक्षस! देवीने रणांगणात त्यांचा वध केला खरा! पण अजूनही किती तरी वाईट प्रवृत्ती…
‘‘नमास्ते! हाय, आदि-गोरी..’’ एमादीदीने वाडय़ाच्या दारातूनच जपानी पद्धतीनं सगळय़ांना कमरेत वाकून नमस्कार केला.
कोरडा कचरा, प्लास्टिकच्या पिशव्या, प्लास्टिकच्या बाटल्या गोळा करत ‘हसत खेळत टेकडी स्वच्छता’ करण्याचा या उपक्रमाचा उद्देश होता.
बसनं वेगळा रूट घेतला तसं त्यानं कंडक्टरला विचारलं, ‘‘काका, आज बसचा रूट का बदललाय?’’
मीना घरात आली तेव्हा तिची लेक राधा ‘काळी ४, पांढरी ५’ असं स्वत:शीच पुटपुटत वहीत कसल्या तरी नोंदी करत होती.
आनंदघन’ या टोपणनावाने लताने संगीत दिग्दर्शनही केलंय. पण इतरांना आनंद देणाऱ्या याच लताचं बालपण मात्र खडतर होतं.
आपल्या भारत देशाचा ‘राष्ट्रध्वज’ म्हणून ज्याला सन्मान मिळाला, मीच तो ‘तिरंगा’!
