परंपरा आणि नवता यांचं इतकं सुंदर रसायन त्यांनी ‘जाळियेली लंका’मध्ये वापरलं आहे की त्यास भरभरून दाद द्यायला हवी.
मागची दोनएक र्वष करोनाने बरबाद केल्याने माणसाचं जगणंच जिथे पणाला लागलं होतं तिथे कला, संस्कृतीकडे दुर्लक्ष झालं असेल तर आश्चर्य…
काश्मीरला न जाताही खरंखुरं काश्मीर अनुभवायचं सुख देणारं हे नाटक उच्च निर्मितीमूल्यांसाठी नक्कीच पाहायला हवं.
गेल्या काही काळात रहस्यनाटकांची एक लाट येऊ पाहतेय की काय असं वाटावं अशा तऱ्हेनं रहस्यनाटय़ं रंगभूमीवर येत आहेत.
धर्मनिरपेक्षता आणि सर्वधर्मसमभाव ही तत्त्वं ज्या देशाचा पाया आहे असा आपला देश सध्या ‘हिंदुत्ववादी’ म्हणून नवी प्रतिमा अंगीकारतो आहे.
आज आधुनिक स्त्री आपल्या सभोवतीची सगळी बंधनं तोडून स्वतंत्र झाली आहे असं वाटावं असं चित्र समाजात एकीकडे दिसत असताना दुसरीकडे…
नाटक ही कला असली तरी त्यात आशय मांडणीच्या तंत्रावरही हुकूमत असावी लागते.
मुद्दा एकट्यादुकट्या कलावंताचा नाहीच… मराठी कलावंतांकडे होणाऱ्या ‘राष्ट्रीय’ दुर्लक्षाचा आहे!
१९९१ साली ‘चारचौघी’ हे प्रशांत दळवी लिखित आणि चंद्रकांत कुलकर्णी दिग्दर्शित नाटक रंगभूमीवर आलं आणि स्त्रीप्रश्नांचे अनेक कंगोरे उकलणारं हे…
‘आस्तिक किंवा नास्तिक हे भांडण केवळ तत्त्वज्ञानापुरतं नाही, तर हे भांडण सामाजिक प्रश्नांसाठी आहे.
अन्य सजीवांमध्ये प्रेमाचा काहीसा अंश आढळून येत असला तरी मेंदूने प्रगत झालेल्या मानवात प्रेमाच्या अगणित तऱ्हा आढळून येतात.
आपल्याला सारखं काहीतरी होतंय या भीतीने काही लोकांना नेहमी ग्रासलेलं असतं.
