रवींद्र पाथरे

सत्तरच्या दशकात भारतातून शिक्षण आणि त्या पश्चात नोकरीसाठी लंडन आणि अमेरिकेत स्थलांतरणाची एक लाटच आली.

हे नाटक म्हणजे ‘वस्त्रहरण’चीच पुनश्च अनुभूती होय. कथाबीजातला किंचितसा फरक सोडला तर आपण पुन्हा ‘वस्त्रहरण’च पाहतो आहोत असा भास (नव्हे…

राहुल रानडे यांनी संगीतातून नाटकात अपेक्षित सरगम आणली आहे.

प्रदीप मुळ्ये यांचं घर आणि ऑफिसचं लवचीक नेपथ्य नाटकाची मागणी चोख पुरवतं.

मराठी रंगभूमी ही गेली पावणेदोनशे वर्षे वैभवशाली आणि प्रागतिक रंगभूमी म्हणून भारतभरात ख्यातनाम आहे

आता करोनाकाळात सगळ्यांचेच कंबरडे मोडलेले असल्याने अशा वेळी सरकारने मदत करणे समजू शकते.

हे निरनिराळ्या काळांतील स्वत्वाचं भान आलेल्या पाच जणींचं आत्मकथनपर असं नाटक आहे.

आज करोनाच्या भीषण महामारीने मानवाची मती क्षणक कुंठित झालेली दिसत असली तरीही त्यातून मार्ग काढण्याचे त्याचे प्रयत्न अथक जारी आहेत.

हजार प्रयोगांचं हे भाग्य अलीकडच्या काळात मराठी रंगभूमीवरील नाटकांच्या वाटय़ाला येणं दुरापास्त झालंय.

ओटीटी प्रदर्शनात अनेक खाचखळगे आहेत. त्याकडे मात्र ही सूचना करणाऱ्यांचे साफ दुर्लक्ष झालेले दिसते.

जागतिकीकरणाच्या परिणामी इंग्रजीने देशोदेशींच्या भाषांवर प्रचंड आक्रमण केलेलं आहे.