ज्ञानूचं खानदान नावाजलेलं होतं. शिवाय, जमीनजुमलाही भरपूर होता. पोरंदेखील मेहनती होती
वसूनाना म्हणजे वसंता रामहरी लोटके. फाटक्या तोंडाचा. इब्लिस माणूस
बप्पाचं वडिलोपार्जति शेत होतं. भावकीतल्या वाटण्यात आटत जाऊन ते अवघं दीड एकर उरलेलं
अप्पांचा तिच्यावर खूप जीव होता, ती पोरवयाची असताना तिला कडेवर घेऊन गावभर फिरायचे.
घराबाहेर पडलेला आबा पारापाशी गप्पा मारत उभा असल्याचं कधी पाहण्यात नव्हतं.
गावात विशेष मान असतो अशा वठलेल्या बुंध्याला. झालंच तर गावातली टाळकरी, भजनी मंडळीही सर्वाच्या आदरस्थानी असतात.
नानाच्या देहात थोडी धग असल्याचं कळताच माणसं सुस्कारे सोडत. नानाची तरणी पोरं मनातल्या मनात धुमसत.
गवाक्ष
गवाक्ष
गवाक्ष
गवाक्ष
गवाक्ष
