स्टेजवर जाऊन बोलण्याची वेळच यायला नको, गणितातलं ते अवघड प्रकरण नको.
माणसासमोरच्या समस्या कधी संपत नाहीत. या समस्या सतत चालूच राहणार आहेत
मुलांच्या पातळीवर गेलो तर मुलांना येणारा कंटाळा जाणवेल. रुटीनमध्ये ९५ टक्के वेळा कोणताही बदल होत नाही.
शिकल्यानंतर एकदम चाळीस वर्षांनंतर सायकल हातात घेतली तरीसुद्धा आपण सहज सायकल चालवू शकतो.
एक माणूस दुसऱ्याचा अपमान करत असतो, तेव्हा दुसऱ्या माणसाच्या मेंदूत काय घडत असतं
स्वतःला आयुष्यामध्ये विविध प्रसंगांसाठी तयार करावं लागतं.
याउलट, एका सत्य घटनेत एका डिझायनरकडे एका पुस्तकाच्या डिझाइनचं काम आलं होतं
वास्तविक रीतसर स्मृती जतन करणारा भाग म्हणजे हिप्पोकॅम्पस.
मुलं लहान असेपर्यंत आई-बाबांचा मार खाऊनही त्यांच्याच गळ्यात पडतात. कारण आई-बाबा हेच त्यांचं सर्वस्व असतं.
काही मुलं या टप्प्यावर अंतर्बा बदलून जातात. त्यामुळे पालकांचाही गोंधळ उडणं स्वाभाविक असतं.
मेंदूच्या प्रत्येक भागाला विशिष्ट कामं नेमून दिलेली असतात.
बालवाडीतच मुलांना अभ्यासाला, लेखनाला लावणं हे चूक असूनही भरपूर शाळांमध्ये हे सुरू आहे.
