गरमागरम खमंग भजी म्हटलं की कुणाच्याही डोळ्यासमोर उभी राहतात ती कांदाभजी.
वहिदा रेहमानच्या काळाच्या तुलनेत आज तंत्रदृष्टय़ा, आशयदृष्टय़ा सिनेमा खूप बदलला आहे.
खमंग भजी खाल्ल्याचा आनंद तुम्हाला रस्त्यावरचा गाडीवालाच किंवा टपरीवालाच देणार.
बाहेर जेवायला गेल्यावर तर मसाला पापडाशिवाय अनेकांचं जेवण सुरूच होत नाही.
या वर्षी भारतीय भाषा, त्यांमधले साहित्य व्यवहार, या भाषांपुढचे प्रश्न हा लिटफेस्टचा मुख्य विषय होता.
ताटात तळण वाढल्याबरोबर उचलून पटकन तोंडात टाकलं गेलं नाही असं होतंच नाही.
आधी मीठ वाढायचं. मिठाशिवाय जेवण वाढायला सुरुवात होऊ शकत नसायची.
ब्राह्मणी पद्धतीच्या जेवणात डाव्याउजव्याला फार महत्त्व असतं.
उत्तर भारतात कमालीचा लोकप्रिय असलेला पराठा आपल्या दृष्टीने मात्र वेळेला उपयोगी पडणारा
लग्नात पंगत असावी की बुफे पद्धतीचं जेवण असावं यावर तर सरळसरळ दोन गट पडलेले असतात.
आयुष्याच्या प्रत्येक टप्प्यावर महाभारताने आपल्याला साथ दिलेली असते.
एरवी मुगाची खिचडी ही ‘पटकन् टाकायची’च गोष्ट असते.
