अतिमहत्त्वाची भूमिका बजावणाऱ्या लहान कीटकांकडे कुणाचेच लक्ष नाही.
गेली ३३वर्षे विनायक परब पूर्णवेळ पत्रकारितेत असून सुरुवातीस मुंबई तरुण भारत (१९९०-९१) नंतर सांज लोकसत्ता (१९९२-९७), लोकसत्ता (१९९७- २०१२), लोकप्रभा (२०१२-२०२२) मध्ये कारकीर्द करून सध्या ते लोकसत्ता डॉटकॉमचे कार्यकारी संपादक आहेत. यापूर्वी २०००- २००६ या कालखंडात त्यांनी लोकसत्ता मुंबई डेस्क प्रमुख म्हणून तर २००६- १२ या कालखंडात त्यांनी मुंबई ‘लोकसत्ता’चे महानगर संपादक म्हणूनही काम पाहिले.
संरक्षण, विज्ञान तंत्रज्ञान, माहिती तंत्रज्ञान, पर्यावरण आदी विषयांवर त्यांचे विपुल लेखन असून या सर्व विषयांमध्ये तज्ज्ञ म्हणून त्यांचा वेगळा परिचय आहे. ते पुरातत्वज्ञ असून पुरातत्व आणि बौद्ध अभ्यास या दोन्ही विषयांमध्ये पदव्युत्तर पदवीमध्ये त्यांना मुंबई विद्यापीठाचे सुवर्णपदक प्राप्त झाले आहे. २०१४ साली एशियाटिक सोसायटी ऑफ मुंबईने त्यांना बुद्धीस्ट स्टडीज या विषयात फेलोशिप देऊन सन्मानित केले. बौद्ध ज्ञानशास्त्राचा आधार भारतीय संरक्षण दलांच्या धोरणात्मक निर्णयासाठी कसा घेतला जाऊ शकतो, यावर संशोधनप्रबंध सादर केला आहे. जम्मू आणि काश्मीर त्याचप्रमाणे तेथील दहशतवाद या विषयाचा त्यांचा गेल्या २० वर्षांहून अधिक अभ्यास असून काश्मीरमधील अनेक दहशतवादीविरोध कारवायांचे त्यांनी प्रत्यक्ष वार्तांकन केले आहे. त्यासाठी त्यांना मुंबई मराठी पत्रकार संघातर्फे २००६ साली रायकर- बोस शोधपत्रकारीता पुरस्काराने गौरविण्यातही आले आहे. २००६ सालीच त्यांना पत्रकारितेतील उल्लेखनीय कार्याबद्दल द. म. सुतार पुरस्कारही प्राप्त झाला. तर मुंबईच्या इतिहासाचा शोध घेणाऱ्या सिटीवॉक मुंबई या तब्बल १२ वर्षे चाललेल्या लोकसत्तामधील स्तंभलेखनासाठी मानाचे समजले जाणारे भ्रमंतीकार प्रमोद नवलकर मानचिन्ह देऊन त्यांना २००९ साली गौरविण्यात आले. विनायक परब यांना इथे दिलेल्या सोशल मीडिया हॅण्डलवर फॉलो करू शकता अथवा इमेलवर संपर्क साधू शकता.
मुंबईच्या बाबतीत आणखी एक शक्यता लक्षात घ्यायला हवी, ती म्हणजे इथे होणाऱ्या तुफान पावसाची.
ईशान्येतील कमी प्रभाव हा काँग्रेस आणि कम्युनिस्ट दोघांसाठीही चिंताजनकच आहे.
पश्चिम भारतात अनेक ठिकाणी तत्कालीन माणसाने हे तंत्र वापरल्याचे लक्षात आले आहे.
गेल्या अनेक वर्षांमध्ये एकापाठोपाठ एक गैरव्यवहारांच्या मालिकाच्या मालिकाच उघडकीस येत आहेत.
एका विशिष्ट प्रकारच्या शिंपल्याचे अस्तित्वही इथे मोठय़ा प्रमाणावर वेगवेगळ्या थरांमध्ये आढळून आले.
मुंबईच्या बाबतीत बोलायचे तर त्या नात्याची वीण इतर कोणत्याही शहरापेक्षा अधिक घट्ट आहे.
सर्वच पक्षांचा प्रवास मात्र आता २०१९च्या घोडेमैदानाच्या दिशेने सुरू झाल्याचे पुरते स्पष्ट झाले आहे.
दोघेही कलावंत दोन भिन्न धर्मीय, दोन वेगळ्या शैली जपणारे पण दोघांचाही ध्यास मात्र एकच, तो म्हणजे अक्षरे.
मिठाच्या या उत्पादनासाठी कारण ठरली ती मुंबईच्या किनारपट्टीवरील भूरचना.