मेघश्री दळवी
सुट्टीत सुजय त्याच्या आईबाबांबरोबर आजोबांच्या गावाला गेला होता. एका संध्याकाळी आजोबा त्याला समुद्रकिनाऱ्यावर फिरायला घेऊन गेले. वाऱ्याचा गारवा आणि लाटांचा खळाळता आवाज ऐकत सुजय खूप खूश होता.
‘‘आजोबा, किती मस्त स्वच्छ वाळू आहे ना? आम्ही मागे गेलो त्या बीचवर किती कचरा पडला होता!’’
‘‘हो रे. येणारेजाणारे कचरा करतात म्हणून आम्ही इथे खाऊच्या गाड्या लावायला देत नाही. आणि जागोजागी कचरापेट्या ठेवल्या आहेत.’’
‘‘मस्त!’’ उड्या मारत सुजय इकडे तिकडे पळत होता, वाळूत घसरून पडत होता.
‘‘सावकाश रे बाळा!’’ आजोबांनी हाक दिली.
‘‘शंखशिंपले खूप आहेत इथे. हा बघा केवढा मोठा शिंपला!’’ सुजय थक्क होऊन एक एक गोष्ट पॅंटच्या खिशात भरत चालला होता. मध्येच तो कशालातरी अडखळला. ‘‘आई ग!’’ म्हणत त्याने तिथेच बसकण मारली.
‘‘आजोबा, हे बघा काहीतरी कडक कडक आहे वाळूत पुरलेलं.’’
आजोबा बाजूला येऊन वाकून बघायला लागले. ‘‘अरेच्चा! ही तर एक पेटी दिसते आहे. जरा गंजलेली दिसते आहे. तुला कुठे टोचली तर नाही ना?’’ सुजयने नाही म्हटलं तेव्हा आजोबांना हायसं वाटलं.
‘‘आजोबा, आपण उघडून बघूया? काय असेल आत?’’
‘‘बघूया.’’ म्हणत आजोबांनी जोर लावून ती छोटी पेटी उचकटून काढली. तिला कुलूप नव्हतं. फक्त कडी लावलेली होती. त्यांनी खिशातून रुमाल काढून पेटीवरची वाळू झाडली. एव्हाना सुजयला भारी उत्साह वाटू लागला होता.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
