त्यांनी खास आग्रह केल्याने आणखी काही समुद्र पार करून त्यांच्या गावात मी पोहोचलो. दुपार झालेली. चाळीस दिवस सलग पोहल्याने भूक लागलेली. खाण्याच्या ठिकाणी गेलो. बाहेर कडक ऊन असले तरी त्या ठिकाणी मात्र तिन्हीसांजेचे वातावरण तयार केलेले. तिथे असणाऱ्या सर्वांनीच सूर्याला फसवल्याचे मला अजिबात आवडले नाही. सोनेरी कुंद प्रकाशात वातावरण थंड व शांत होते. ठिकठिकाणी सरबताने भरलेली तर काही अर्धी रिकामी काचेची सुरेख भांडी होती.
पत्रास आणि चित्रास कारण की, माझ्या उजव्या हाताच्या पहिल्या बोटाने त्या वस्तूंना स्पर्श करण्याचा हट्टच धरला आणि सरळ हात सोडून तो त्या वस्तूंच्या कपाटात अळीसारखा शिरला. प्रत्येक चकाकणाऱ्या गुळगुळीत भांड्यावर जणू घसरगुंडी खेळला. जसजसे बोट स्पर्शत गेले, तसतसे माझ्या कानांनी कागदावर बोटांचे स्पर्श उमटवले. त्या स्पर्शात रंग भरले होते. विविध आकार होते. काही जाड तर काही नाजूक आकाराचे होत्याचे कानांना कळले, कानांनी कागदावर उमटवले. काही हातभर उंच तर काही अगदी एक बोट सुबक ठेंगणी भांडी होती. काही भांड्यांना चेहऱ्याचे, माणसाचे, वाद्याचे आकार दिलेले. अशी काचेची भांडी कशी बनवत असतील? क्यूट्यूबवर पाहायला पाहिजे.
हेही वाचा…बालमैफल : चिन्मयची दुनिया
अशीच सुंदर उघडी वेगळी भांडी मला शाळेच्या प्रयोगशाळेतही दिसलेली. ती सर्वच पारदर्शक होती. त्यांना रंग नव्हते? छ्या! त्यांना बोट लावायलादेखील मुभा नव्हती. असो.
हेही वाचा…बालमैफल: जागते रहो…
स्वयंपाकघरात नसली तरी किचनमध्ये अशी भांडी असतात, पण ती केवळ फुटण्यासाठीच असतात. तुला कशाकशाला स्पर्श करायला आवडतो? मातीच्या भांड्यांना? टूथब्रशच्या केसांना? भिंतीवर वाढलेल्या शेवाळाला? घरघरत्या मिक्सरला? दुकानात उघड्या ठेवलेल्या धान्याला? मला कळव… पण काय, कसे कळवशील? पत्रासोबत माझ्या कानांनी काढलेले चित्र तुला पाठवत आहे. तू तसे कानांनी काढलेल्या स्पर्शाचे चित्र मला पाठव.
तुझा खासमखास मित्र
-श्री बा
