राजश्री राजवाडे-काळे
आज सगळी नातवंडं, पतवंडं आजीभोवती जमली आणि ‘आजी गोष्ट.. आजी गोष्ट..’ असा धोशा लावला त्यांनी. आणि नागीआजीसुद्धा गोष्ट सांगायला लग्गेच तयार झाली. आजी बिळात सरसावून बसली तशी नाडू, नांदू, नागु, नानू ही सगळी नातवंडं भोवती वेटोळे करून बसले. नागीआजीने ठरवलंच होतं की, आपण जिवंत आहोत तोपर्यंत ही गोष्ट सगळ्यांना सांगत राहायचं. ही गोष्ट पुढच्या सगळ्या पिढय़ांना तोंडपाठ झाली पाहिजे असं नागीआजीला वाटायचं. खरं तर तिची इच्छा होती की तिची गोष्ट माणसांमध्येसुद्धा प्रसिद्ध व्हायला हवी. कारण तिला माहीत होतं की माणसांमध्ये प्रसिद्ध असलेल्या सगळ्या गोष्टींमध्ये साप हा कायम दुष्टच असतो. बिचाऱ्या पक्ष्यांची अंडी गिळणारा, नाही तर बेडकाला गिळणारा. आजीला वाटे, आता आम्ही आहोत हे असे आहोत! देवानेच आम्हाला असं बनवलं आहे त्याला आम्ही तरी काय करणार? बरं, गोष्टींमध्ये हे असं.. पण भगवान शंकराच्या गळ्याभोवती नाग असतोच ना! भगवान विष्णू तर शेषनागावर विराजमान. आणि गणपतीबाप्पाच्या कमरेलासुद्धा नाग असतो. हा सगळा विचार करता करता नागीआजीला तंद्री लागली आणि पिल्लावळीची सळसळ वाढली. ‘‘सांग ना गोष्ट, सांग ना गोष्ट..’ ही विनवणी वाढली. नागीआजी भानावर आली आणि गोष्ट सांगू लागली- ‘‘तर ऐका बाळांनो.. ही गोष्ट आहे खूप जुनी, खरीखुरी घडलेली.. माझ्याबाबतीत. तर नुकताच श्रावण महिना सुरू झाला होता. ऊन-पावसाचा खेळ सुरू होता. मी आणि माझे काही मित्र-मैत्रिणी बिळाबाहेर खेळत होतो. आम्ही आमच्याच धुंदीत बागडत होतो आणि अचानक विपरीत काहीतरी घडलं. एकच गोंधळ उडाला. मी पटकन् चपळाईने बिळात पळाले. हृदय धडधडत होतं. काही काळ गेला. जरा बरं वाटल्यावर मी आणि अजून काही जण बिळाबाहेर पडलो. आमच्या लक्षात आलं की आमच्यातले दोघे जण नाहीसे झाले आहेत. त्यांच्या आई-वडिलांनी आक्रोश केला. त्यांना सर्वानी खूप शोधलं, पण ते कुठेच सापडले नाहीत. असा कोणता हिंस्र पशू आला होता- जो नागाला गिळू शकतो? कोणाला काहीच कळेना. अधूनमधून त्याचा विचार माझ्या मनात यायचा आणि मन दु:खी व्हायचं. पण मला तरी कुठे माहीत होतं की त्यांचं काय झालं? ते कुठे आहेत?
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
