विचारांचा, आवाजांचा, तर कधी समाजमाध्यमांचा… असा कसला न कसला तरी कोलाहल आपल्या आजूबाजूला असतोच. असंख्य माणसांच्या गजबजाटात वावरणाऱ्यांमध्ये अनेक जण असेही असतात- ज्यांना एकटेपण हवं असतं, पण हल्ली त्यांच्या या इच्छेकडे फार विचित्र पद्धतीनं पाहिलं जातं. तरीही साऱ्या कोलाहलात आजूबाजूचं जग बंद करून एकटेपणासाठी आसुसलेल्यांना, स्वत:च्या शांततेत मन रमवणं हा एक उत्सवच वाटतो. मध्यंतरी एक शॉर्ट फिल्म माझ्या पाहण्यात आली- ‘हॅप्पी बर्थडे मम्मीजी’ नावाची. या फिल्ममध्ये शेफाली शहा ही एकटीच कलाकार आहे. सासूच्या वाढदिवसाच्या तयारीसाठी ही एकटी बाई तिच्या फार्म हाऊसवर जाते. काही कारणानं तिचं बाकीचं कुटुंब तिथं पोहोचू शकत नाही. आणि मग तो एक दिवस… पूर्ण चोवीस तास ती स्वत:च्याच घरात एकटी राहते, अशी गोष्ट… सुरुवातीला हे एकटेपण तिच्यावर लादलेलं आहे. पण ज्या क्षणी तिच्या लक्षात येतं की, तिला एक पूर्ण दिवस स्वातंत्र्य आणि त्याहूनही महत्त्वाचं- शांतता मिळणार आहे, त्या क्षणी ती इतकी खूश होते… तिला अजिबात कंटाळा आला नाही, भीती वाटली नाही. किंबहुना तिला खूप मज्जा आली. ती एकटी स्विमिंग पूलमध्ये डुंबली. एकटीनं बसून शांतपणे टीव्ही पाहिला. मुख्य म्हणजे, याबद्दल तिच्या मनाला एकदाही अपराधीभाव शिवला नाही. घरच्यांनी फोन केल्यावर ती त्यांना प्रचंड ‘मिस’ करते आहे असा अभिनय केला, पण तसं काहीही नव्हतं. ती मजेत होती… हे पाहून मला गंमत वाटली. फिल्म ठीक आहे, पण मला ती बघताना अनेकदा त्या बाईच्या जागी मी दिसले. खरं तर मी अजिबात अशी प्रचंड घरगुती कामांखाली बुडून वगैरे गेलेली स्त्री नाही. तशी मी बऱ्यापैकी मोकळी आणि स्वतंत्र असते. मुद्दा आहे तिनं अनुभवलेल्या शांततेचा. मला ‘एकटेपणातली शांतता’ अतिशय आवडते. गंमत म्हणजे, हे काहीतरी विचित्र आहे, असा एक सर्वसाधारण समज अलीकडे वाढत चाललाय.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
