अथक प्रयत्न हवेत

एकजुटीने प्रश्न सुटेल
२९ सप्टेंबरच्या अंकातील डॉ. मंगला आठलेकर यांचा ‘हा व्यवसाय कसा?’ हा लेख वाचला व मन सुन्न झाले. लेख मेंदूला झिणझिण्या आणणारा तर आहेच, पण आपल्या देशाच्या सीमा किती असुरक्षित आहेत व अलीकडचे आणि पलीकडचे सीमेवरचे रखवालदार किती भ्रष्ट आहेत, कसे विधिनिषेध शून्य आहेत हेही समजले.
माझ्या मते या लेखाचे इंग्रजी किंवा हिंदी भाषांतर करून परराष्ट्र खात्याचे मंत्री, देशाचे पंतप्रधान, गृहमंत्री (जे सुदैवाने मराठी आहेत- भाषांतरांची गरज नाही) व राष्ट्रपतींकडे पाठवले पाहिजे. संसदेचे अधिवेशन बंद पाडण्यात धन्यता मानणारे या प्रश्नी काय करणार आहेत, तेही विचारले पाहिजे.
काही झाले तरी जनतेनेच उठाव करून स्त्रियांचा हा बाजार- त्यांची विक्री थांबवलीच पाहिजे. आज अनेक प्रशासकीय उच्च पदांवर स्त्रिया काम करीत आहेत. या सर्व स्त्रियांनी, देशातील सर्व आमदार व खासदार स्त्रियांनी निदान या गंभीर प्रश्नावर तरी एकजूट दाखवली पाहिजे. असे न झाल्यास देशातील एकही स्त्री सुरक्षित राहणार नाही, हे भयावह वास्तव आहे.
– निळकंठ नामजोशी, पालघर

आणखी वाचा

देवेंद्र फडणवीस यांच्या भाषणावेळी खुर्च्या रिकाम्या होण्यास सुरुवात

Nana Patole : निकालाआधी राजकीय घडामोडींना वेग; यातच…

पुणे : मुठा नदी पात्रात ज्येष्ठ महिलेचा मृतदेह, पोलिसांकडून तपास सुरू

कुतूहल : कृत्रिम बुद्धिमत्ता आणि गणितातील संशोधन

विश्लेषण : शिकवणी वर्गांच्या जाहिरातींना चाप?

कुतूहल : कृत्रिम बुद्धिमत्तेतून हव्या त्या गुणधर्मांचा पदार्थ

कुतूहल – शास्त्रीय संशोधन : विश्लेषणासाठी कृत्रिम बुद्धिमत्ता

इतिश्री: समंजस, प्रगल्भ सोबत

मन प्रसन्न करणारा अनुभव
६ ऑक्टोबरच्या अंकातील इंदुमती सिनकर यांचा ‘‘माझी पहाडासारखी लेक’’ हा लेख फार आवडला. लेखिकेने जे लिहिले आहे ते वास्तव आहे. नातेवाईक आपल्याला जन्माबरोबरच मिळतात, पण मित्र व इतर माणसे आपल्याला भाग्याने मिळतात. अशा काही घटनांनी आपले जीवन सुकर होते. त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे माणसाच्या चेहऱ्यावर किंवा पोशाखावर आपण माणसाचे अंतरंग ओळखू शकत नाही. कारण त्याच्या सहवासाने त्यांचे अंतर्मन बाहेर येते. आपला स्नेह त्या प्रति दिवसेंदिवस वाढतच जातो व सामान्यांमधील असामानत्व आपल्याला अनुभवायला मिळते.
समाजातील काही सामान्य माणसे आपल्याकडून कसलीच अपेक्षा करीत नाहीत ते त्यांच्या प्रामाणिकपणाला बांधलेले असतात. सध्याच्या या युगामध्ये अशी माणसे केवळ आपल्या चांगुलपणामुळे भेटतात. जेव्हा इंदुमती ताईने सरिताची ओटी भरली त्या वेळी तिला आकाश ठेंगणे झाल्याचा भास झाला असेल. कारण असा जिव्हाळा पाषाणालादेखील पाझर फोडायला लावील. सरिताची स्वामी समर्थावरील श्रद्धा व ‘पापी विचारापासून मला दूर ठेव’ हा सद्विचार फार काही सांगून जातो.
सामान्य माणसामधील असामान्यत्वाला आपणास सलाम करावाच लागतो. दु:ख वाटल्याने कमी होते व सुख वाटल्याने वाढते. शेवटी खरोखरच कोणीही आई तिला असेच वाटेल की तिलासुद्धा अशीच पहाडासारखी लेक मिळावी. या लेखामुळे मन प्रसन् न होते.
– किशोर नारायण श्रीवर्धनकर, वाशी

सुसंस्काराची कास धरावी
६ ऑक्टोबरच्या अंकातील ‘संयमाचा कडेलोट’ हा लेख अतिशय मुद्देसूद व वास्तववादी असल्याने फार आवडला.
आजकाल धावपळीच्या-स्पर्धेच्या युगात माणूस बऱ्याच गोष्टींना तोंड देत आपली वाटचाल करतोय. या धावपळीत त्यांचे मन हे एखाद्या काटय़ाप्रमाणे उजवी-डावी वळणे घेत जाते. समोरचा काय सांगतोय, कुठल्या भाषेत सांगतोय याचे भान राहत नसते. लेखिकेने जी उदाहरणे दिलीत ती सत्यच आहेत, असे समाजात घडते आहे. माता-पिता आपल्या मुलांकडे पुरेसे लक्ष देऊ शकत नाहीत. परिणामी अपयश येते. माता-पिता काही वेळा टोक गाठतात, पोटातील बाळ गतप्राण होऊन जाते, मग भान येते.
माणूस वागताना एवढे टोक कसे गाठतो याचे विश्लेषण अनेक मानसोपचारतज्ज्ञांनी केले आहे. याचे कारण आज समाजाची घडी पूर्णपणे कोसळली आहे. अनेक ठिकाणी अनेकांना चाकोरीबाहेर जाऊन काम करावे लागते. मात्र, संयमाचा कडेलोट होऊ न देता सुसंस्काराची कास धरणे गरजेचे आहे. शांत व संयमी आयुष्य ही काळाची गरज आहे.
– शरच्चंद्र जोशी, पुणे</strong>