सैर मुलाच्या विमानातून …

फिलाडेल्फियाहून बॉस्टनला जायला गाडीने साडेपाच ते सहा तास लागतात. हे अंतर सुमारे ३०० ते ३५० मैल आहे. खासगी विमानाने हेच अंतर दीड ते दोन तासांत पार करता येते. शिवाय रस्त्यावरच्या ट्रॅफिक जॅमची भीती नाही. आंतरराष्ट्रीय प्रवासासाठी जे विमान वापरतात ते १८ हजार फुटांपेक्षा जास्त उंचीवरून उडते. शिवाय त्याचा वेग ताशी ६०० मैलांहून अधिक असतो. शिवाय ४०० ते ४५० प्रवासी त्यांच्या सामानासकट या विमानातून दररोज प्रवास करीत असतात. दोन वैमानिक याकरिता नेमतात.

तर अशा या स्वमालकीच्या विमानातून गगनभरारी मारण्याचा योग नुकताच मला आला. त्या दिवशी सहज बोलता बोलता माझा मुलगा मला म्हणाला, ‘‘तुझं सर्व आटोपून बारा-साडेबारापर्यंत तयार राहा. आज आपण माझ्या विमानातून चक्कर मारायला जात आहोत. त्याचं बोलणं सहज होतं, पण माझ्यासाठी तो वेगळाच अनुभव होता. (लहानपणी कोणी सायकलवरून चक्कर मारून आणली तरी त्याचं किती अप्रूप वाटायचं आणि आज मला माझ्या मुलाच्या मालकीच्या विमानातून चक्कर मारायला मिळणार होती. हे वैमानिकाचं प्रशिक्षण घेण्यासाठी त्यानं किती मेहनत घेतली होती आणि पाण्यासारखा पैसा (डॉलर्समध्ये) खर्च केला होता हे मी जाणून होते. त्याची ही आवड त्यानं अगदी कष्ट करून पूर्ण केली होती आणि आज मला विमानातून हिंडवून आणल्यावर त्याचं एक स्वप्न पूर्ण होणार होतं.)
 ‘‘खरं की काय? चल. पण काय रे, काही घाबरण्यासारखं नाही ना?’’
 ‘‘अगं आई, तुझा तुझ्या मुलावर विश्वास नाही का? घाबरू नकोस, काही होणार नाही. शिवाय माझा प्रशिक्षक मिस्टर बॉब स्मिथही येतोय आपल्याबरोबर. चल लवकर आणि हे बघ, जीन्स आणि टी-शर्ट असा सुटसुटीत ड्रेस घाल. जॅकेटसुद्धा नको. आज अगदी ब्राईट सनी डे आहे. ८२ अंश सेंल्शिअस टेम्परेचर आहे. अगदी परफेक्ट दिवस. चल चल लवकर!’’
मनातल्या मनात देवाचं स्मरण केलं आणि तयार होऊन त्याच्याबरोबर निघाले. सून राधानं ‘एन्जॉय’ म्हणत शुभेच्छा दिल्या. रेवती, शुभम दोघा नातवंडांनी ‘हॅप्पी जर्नी आज्जी’ असं उडत उडत म्हटलं आणि ती दोघं खेळायला पळाली.
आम्ही निघालो. १५-२० मिनिटांत आम्ही विंग्ज एव्हिेशन सेन्टरवर पोहोचलो. गाडी पार्क करून आम्ही विमान पार्क केलेल्या ठिकाणी पोहोचलो. अनीचे  विमान तिथे पार्क केलेले होते. प्रथम अनीने विमानाची सर्व तपासणी केली. पेट्रोल टँक चेक केले. विमानात चढून इंजिन व अन्य गोष्टी चेक केल्या. तेवढय़ात मिस्टर बॉब हजर झालाच. ‘मि. बॉब, माय मॉम,’ ओळखीचा उपचार पार पडला. अनीच्या मदतीनं विमानाच्या पंखांवर एका विशिष्ट ठिकाणी पाय ठेवून मी विमानात माझ्या सीटवर बसले. पट्टा बांधला. हेड फोन आणि माऊथ फोनचं धूड डोक्यावरून कानावर ठेवलं.
एकूण चार सीटच्या या विमानात अनी व मि. बॉब पुढे आणि मी अनीच्या मागच्या सीटवर बसलो. (चौथी सीट रिकामी होती.) धावपट्टीवरून हळूहळू विमान पुढे नेत अनीने अत्यंत शिताफीने टेक ऑफ केलं नि विमान आकाशात झेपावलं. विमानाचा वेग हळूहळू वाढवीत नेत सुमारे १०० मैल वेगाने अनीचे विमान दोन हजार ५०० फूट उंचीवरून ‘चेस्टर कौंटी’ या २९ मैलांवर असलेल्या विमानतळाच्या (अर्थात खासगी विमानतळ) दिशेने जाऊ लागले. हवा अत्यंत स्वच्छ होती. सूर्य आत्यंतिक तेजानं तळपत होता. जो जो वर जावे तसा तसा आकाशाचा विस्तार वाढत होता, रुंदावत होता आणि जमिनीवरची घरं, झाडं, रस्त्यावरची वाहनं, टेकडय़ा, डोंगर वगैरे लहान लहान होत होते. यापूर्वी मी अनेक वेळा विमान प्रवास केला आहे, पण इतकं स्वच्छ आणि इतकं विस्तीर्ण आकाश कधीच पाहिलं नव्हतं. ईश्वरी लीला आणि मानवी कर्तृत्व यांचा सुंदर मेळ मी अनुभवीत होते. जो जो उंच जावे तो तो आकाश अधिकाधिक वर वर जात होतं. आकाशाला गवसणी घालण्याचे मानवी प्रयत्न अपुरे ठरत होते, पण म्हणून मानवी प्रयत्न थांबलेले नाहीत, हीच गोष्ट महत्त्वाची.
माऊथ फोनच्या आणि हेड फोनच्या सहाय्याने    आकाशमार्गावरून चालू असलेल्या वाहतुकीशी संपर्क साधत होता. सुमारे २० मिनिटांनी आम्ही चेस्टर कौंटीच्या खासगी विमानतळावर उतरलो, अगदी १०० पैकी १०० मार्क मिळवून अनीने स्मूथ लॅण्डिंग केलं होतं. पाच मिनिटांने परत अनीने आकाशात झेप घेतली. परतीच्या वेळी वाऱ्याचा वेग उलट दिशेने होता म्हणून वेळ जरा जास्त लागला. पण लेकाविषयी अभिमान वाढवून गेला.
विमानाला त्याच्या जागेवर पूर्ववत बंदिस्त करून आम्ही कार पार्किंगकडे गेलो आणि १५-२० मिनिटांत घरी पोहोचलो. घरी सर्व जण वाट पाहत होते. माझ्या या अनोख्या गगनभरारीचं वर्णन करण्यात दुपार कधी संपली ते कळलंच नाही.
एक गोष्ट मात्र मला कळली होती, ती म्हणजे हौसेचं मोल करता येत नाही आणि आनंदाला तराजूत घालून तोलता येत नाही. आनंद तोलणारा तराजू अजून अस्तित्वात यायचाय!