गेल्या काही दिवसांपूर्वीच प्रसिद्ध हॉलिवूड अभिनेता स्पीड रेसर फेम क्रिस्टियन ऑलिव्हरचा विमान अपघातात मृत्यू झाला. वयाच्या ५१ व्या वर्षी या अभिनेत्याने आपल्या दोन मुलींसह जगाचा निरोप घेतला. त्याच्या विमान अपघाताचा व्हिडीओ सोशल मीडियावर व्हायरल होत आहे. या धर्तीवर एका विमान अपघाताच्या सत्यकथेवर आधारित चित्रपट OTT वर प्रदर्शित झाला असून, नेटफ्लिक्सवर ‘सोसायटी ऑफ द स्नो’ पाहता येणार आहे. हा चित्रपट उरुग्वेयन पत्रकार पाब्लो व्हिएर्सी यांनी लिहिलेल्या पुस्तकावर आधारित आहे. त्या अपघातातून वाचलेल्यांपैकी एक डॉ रॉबर्टो कॅनेसा यांच्याबरोबर घडलेल्या घटनेवर हे पुस्तक आधारित आहे, ज्याचे नाव आहे ‘आय हॅड टू सर्व्हायव्ह: हाऊ अ प्लेन क्रॅश इन द अँडीज इन्स्पायर्ड माय कॉलिंग टू सेव्ह लाईव्ह्स,’ यात या घटनेमागची खरी कहाणी दिली आहे.
अपघात
नेटफ्लिक्सचा नवीन चित्रपट ‘सोसायटी ऑफ द स्नो’ हा रग्बी खेळाडूंच्या एका ग्रुपच्या सत्य कथेवर आधारित आहे ज्यांचे विमान क्रॅश झाले. या चित्रपटात तुम्हाला १९७२ साली झालेल्या अँडीज प्लेन क्रॅशच्या घटनेची सविस्तर माहिती मिळणार आहे. १२ ऑक्टोबर १९७२ रोजी उरुग्वेयन एअर फोर्स फ्लाइट ५७१ ने उरुग्वेच्या मॉन्टेव्हिडीओ येथून उड्डाण केले, त्यात ४० प्रवासी आणि पाच क्रू स दस्यांसह ४५ लोक होते. चित्रपटात तुम्हाला उरुग्वेयन एअर फोर्स फ्लाइट ५७१ ची कथा देखील समजणार आहे, जे विमान रग्बी टीमला चिलीतील सॅंटियागो येथे घेऊन जाण्यासाठी तैनात करण्यात आले होते. विमानाला घाईघाईत अर्जेंटिनामधील मेंडोझा येथे लँडिंग करावे लागले, जेथे खराब हवामानामुळे ते रात्रभर थांबले. त्यानंतर उड्डाण केले असता, उड्डाणाच्या सुमारे एक तासानंतर पायलटला वाटले की ते गंतव्यस्थानावर पोहोचले आहेत. हवाई वाहतूक नियंत्रकांकडून मंजुरी घेऊन खाली उतरण्यास सुरुवात केल्यानंतर समजले चुकीचा ठिकाणी विमान उतरवत आहोत. जेव्हा विमान खाली उतरले, तेव्हा ते थेट अँडीजच्या मधोमध असलेल्या हिमनदीला धडकले अन् दुभंगले.
“आम्ही चक्रीवादळाप्रमाणे फेकले गेलो होतो. मी चकित झालो अन् चक्कर येऊन पडलो, कारण विमानाने हिमनदीला धडक दिली आणि बधिर करणाऱ्या स्फोटांमध्ये कोसळले, सुपरसोनिक वेगाने डोंगराच्या बाजूला सरकले. आमचे विमान अँडीजमध्ये कोसळले या जाणिवेने मी घाबरलो आणि मी आता मरणार आहे. मी माझे डोके टेकवले, शेवटच्या आघातासाठी तयार झालो, जो मला विस्मृतीत घेऊन जाणार होता,” असे फक्त १९ वर्षांचे असताना कॅनेसा सांगतात.
जगण्याची आशा
विमानातील ४५ जणांपैकी १२ जणांचा अपघाती मृत्यू झाला. पहिल्या रात्री आणखी पाच जणांचा मृत्यू झाला आणि एका आठवड्यानंतर आणखी एका महिलेचा मृत्यू झाला, २७ अजूनही जिवंत होते. बचावलेल्यांनी बर्फाच्या भिंतीमध्ये प्रवेश करण्यापासून रोखण्यासाठी उघड्यावर सूटकेसची एक भिंत बांधून विमानाच्या फ्यूजलेजला निवारा बनवले. त्यांनी सापडलेल्या सामग्रीचे समान रेशनिंग जवळ केले, परंतु ते फक्त एक आठवडा पुरले. जेव्हा त्यांना भूक अनावर झाली, तेव्हा त्यांनी अकल्पनीय काहीतरी करण्याचा निर्णय घेतला आणि त्यांनी मृतदेहांचे मांस खाण्यास सुरुवात केली.
“आम्ही चौघांनी हातात वस्तरा किंवा काचेचा तुकडा घेऊन ज्याच्या चेहऱ्याकडे पाहणे आम्हाला सहन होत नव्हते, अशा शरीराचे कपडे काळजीपूर्वक कापले. आम्ही शीट मेटलच्या तुकड्यावर गोठलेल्या मांसाच्या पातळ पट्ट्या बाजूला ठेवल्या. आमच्यापैकी प्रत्येकाने त्याचा तुकडा खाऊन टाकला,” असे कॅनेसा म्हणतात. अपघातानंतर सुमारे १० दिवसांनी परिस्थिती आणखी बिघडली. वाचलेल्यांना विमानातून एक छोटासा ट्रान्झिस्टर रेडिओ सापडला आणि शोध मोहीम बंद झाल्याची बातमी ऐकली आणि ते सर्व मृत झाल्याचे समजले.
२९ ऑक्टोबर रोजी आणखी एक आपत्ती आली, जेव्हा सलग दोन हिमस्खलन फ्यूजलेजला आदळले आणि ते बर्फात गाडले गेले, आणखी आठ लोकांचा मृत्यू झाला आणि बाकीचे तीन दिवस आत अडकले. बर्फाखालून बाहेर आल्यानंतर प्रवाशांनी मदतीचा शोध घेण्याचा निर्णय घेतला. पुढील आठवडे प्रशिक्षण, हवामान सुधारण्याची वाट पाहण्यात आणि शिवलेल्या गाद्यांमधून स्लीपिंग बॅग सारखी आवश्यक उपकरणे तयार करण्यात घालवले. ६१ व्या दिवशी कॅनेसा आणि इतर दोघांनी फ्यूजलेज सोडले आणि १३ प्रवासी मागे राहिले. पायलटचा मृत्यू होण्यापूर्वी त्याने वाचलेल्यांना सांगितले की, ते चिलीजवळ अँडीजच्या पश्चिम भागात आहेत.
बचाव
१० दिवसांच्या त्रासदायक प्रवासानंतर पुरुषांना नदीच्या उलट बाजूस एका कॅम्पसाईटचा सामना करावा लागला आणि सर्जिओ कॅटलान नावाच्या माणसाचे लक्ष वेधण्यात ते यशस्वी झाले. दुसऱ्या दिवशी कॅटलानने अधिकाऱ्यांना सावध केले की, अजूनही वाचलेले आहेत आणि त्यांना वाचवण्याची गरज आहे. २२ डिसेंबर रोजी सैन्य अपघाताच्या ठिकाणी पोहोचले, परंतु खराब हवामानामुळे १४ पैकी फक्त सहा प्रवाशांनाच विमानातून उचलता आले. बाकीच्यांना दुसऱ्या दिवशी उचलून नेले. “जिवंत राहण्यासाठी आम्हाला आमच्या सह प्रवाशांचे मृतदेह खावे लागतील ही वस्तुस्थिती माझ्या आईसाठी अप्रासंगिक होती. महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे आम्ही जिवंत राहण्याचा प्रयत्न कधीच थांबवला नाही आणि घरी जाण्याचा मार्ग शोधत राहिलो. ‘तू मरणासाठी खूप लहान होतास. तुझ्यापुढे अजून खूप आयुष्य आहे,’ असे आईने मला सांगितले,” असेही कॅनेसा सांगतात.
