शेवटी ती आई आहे!

लहानपणापासून त्या मुलाचं एकाकीपण, यातना, देहाने पूर्ण पुरुष असूनही पुरुषाकडे धाव घेणारं स्त्रण मन, त्यातून येणारी निराशा, धरसोड, अस्थिरता, त्याच्यावर झालेला एखादा अत्याचार या सगळ्याची ती माता मूक, हतबल साक्षीदार होती. या व्यवस्थेत चारचौघांसारख्या नसणाऱ्या व्यक्तीला जगणं इतकं असह्य का केलं जातं? त्याचाही विचार करण्यासारखा आहे. आत्महत्या करावी, तर तोही गुन्हा. पण छळ करून करून आत्महत्येला प्रवृत्त करणाऱ्या परंपरावादी व्यवस्थेला काय शिक्षा? काही नाही. ती मोकाटच!

‘गे’ मुलासाठी ‘वर’ पाहिजे.. शाकाहारी पाहिजे की, शिकारी पाहिजे हे महत्त्वाचं नाही. त्या आईचं वात्सल्य, तिची तडफड, तिने तिच्यापुरता मार्ग शोधायचा केलेला प्रयत्न हा महत्त्वाचा आहे! मला वाटते, ती आई, तिचा ‘गे’ कार्यकर्ता असलेला तो समलैंगिक चळवळीतला मुलगा ही काळाच्या पुढे असलेली सध्या बहिष्कृत ठरू शकतील अशी मुलं माणसं आहेत, पण त्यांना ‘गुन्हेगार’ मानणं हे मात्र फारच भयाण, अमानुष ठरेल!

तुम्हाला असंच वाटतं की, वेगळं काही?