एका राज्यात एक जुलमी राजा होता. तो प्रजाजनांसाठी कोणतीही जनहिताची कामे करत नसे; उलट तो शेतकरी, व्यापारी या सर्वाकडून विविध प्रकारचे कर प्रमाणाबाहेर उकळत असे व स्वत:ची तिजोरी भरत असे. त्याने एक फर्मान काढले होते, धान्याच्या किंवा इतर तत्सम सामानाच्या गाडय़ाला जितके पशू जोडले असतील त्या प्रमाणात त्या शेतकरी किंवा व्यापाऱ्याने जकात दिली पाहिजे. धान्य असो की कापूस, भाजी असो की विटा, सगळ्या वस्तूंना एकच न्याय होता. त्यामुळे प्रजाजन खूप नाराज होते. ज्या वस्तू केवळ वजनाने जास्त, पण किमतीच्या दृष्टीने स्वस्त होत्या, उदा. विटा; अशा गोष्टींच्या वाहतुकीसाठी हा नियम जाचक ठरत होता. एकदा एका शेतकऱ्याच्या मित्राने, जो विटांची भट्टी लावायचा, त्याने आपली ही व्यथा शेतकऱ्याला सांगितली. ते दिवस संक्रांतीचे होते व गावातील मुले पतंग उडवीत होती. उडणारे पतंग पाहून शेतकऱ्याला एक युक्ती सुचली.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
