एका रम्य संध्याकाळी माझा जन्म झाला
मी कॅथॉलिक ख्रिश्चन
याच रस्त्यावरून मला जवळच्या चर्चमध्ये नेले
मला नाव दिले..
नंतर याच रस्त्यावरून योग्य वेळी
मी शाळा-कॉलेजात गेलो
माझी विश्वविद्यालयाची पदवी पाहून
आईवडील आनंदात बुडून गेले
आता मला नोकरी लागली-
भरपूर पगार, त्यामुळे सुखी जीवन
आई म्हणाली, ‘बाळ.. आता मुलगी पाहा’
मुलगी मी पाहिलीच होती
याच रस्त्यावरून एके सकाळी चर्चला गेलो
माझं लग्न झालं, संध्याकाळी पत्नी आली
कालचक्राप्रमाणे मला मुलं झाली
त्याच रस्त्यावरून माझी मुलं शाळा-कॉलेजात गेली
नंतर नोकरीनिमित्त परदेशात स्थायिक झाली
मी अजूनही याच रस्त्यावरून फिरत होतो
आता निवृत्त झालो होतो
मित्रांबरोबर फिरणे, मौजमजा चालू होती
मात्र घरी परतताच तोच रस्ता..
काळ असाच वेगानं निघून गेला
ज्या रस्त्यावर मी रॉबिनहूडसारखा चालत होतो
त्याच रस्त्याची आता भीती वाटू लागली
मी पडेन अशी धाकधूक..
आता घरातच फिरू लागलो, नंतर तेही थांबलं
शरीर साथ देईना
आता घराच्या खिडकीतून त्याच रस्त्याकडे पाहतो
ज्या रस्त्यावर माझं आयुष्य गेलं, जो रस्ता माझा सोबती
ज्या रस्त्याने माझा जन्म ते निवृत्ती असा प्रवास पाहिला
तोच तो रस्ता.. पण आता भीती वाटते
आणि एक दिवस याच रस्त्यावरून
मला खांद्यावर वा हातगाडीतून स्मशानाकडे नेणार
माझा प्रवास कुठून कुठे झाला?
सवाल एवढाच.. जीवन असं असूनही
माणूस प्रसिद्धी, पैसा, संपत्ती याच्या मागे का?
अब्राहाम
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
