अपडेट आणि अपग्रेड!

निहार आणि निहारिका या दोन्ही जुळ्या भावंडांनी काही तरी वेगळे करावे, असे त्यांच्या आई-वडिलांना वाटत होते. म्हणूनच दहावीची परीक्षा झाल्यानंतर सुट्टी सुरू होत असतानाच त्यांच्या आई-वडिलांनी त्यांना एकत्र बसवून करिअरबाबत विचारणा करण्यास सुरुवात केली. १९२५ साली जन्मलेले आजोबा आताच्या या मुलांना करिअरबाबत काय सांगणार म्हणून त्यांचा सहभाग चर्चेत नको, असे आई-बाबांनीच ठरवले होते. त्यामुळे आजोबाही लांबूनच वर्तमानपत्र चाळताना चर्चा ऐकत होते. आई-बाबांना जे व्हावेसे वाटत होते, पण शक्य झाले नाही त्या पर्यायांवर आधी विचार झाला. मग बाबा म्हणाले, एकाने तरी सॉफ्टवेअर इंजिनीअर व्हा म्हणजे पैसे घरी कमी पडणार नाहीत. मुलींनी शक्यतो, फूड सायन्स वगैरे काही तरी करावे, असे आईचे म्हणणे होते. मुलांना मात्र यातले काहीच पटत नव्हते. तासभरानंतर अखेरीस आजोबांनी वर्तमानपत्र बाजूला ठेवले आणि ते चर्चेत सहभागी झाले. ते म्हणाले, ‘‘पालकांनी सर्वात पहिली गोष्ट टाळायला हवी ती म्हणजे त्यांना जे जमले नाही किंवा शक्य झाले नाही ते मुलांवर थोपवू नका. दुसरे महत्त्वाचे म्हणजे तुम्ही दहावी- बारावीत होतात त्या वेळची परिस्थिती आणि आताची यात जमीनअस्मानाचे अंतर आहे. तुमच्याच वेळचा तसाच विचार या एकविसाव्या शतकातील मुलांनी का करावा? त्यांच्या हातात मोबाइल आहेत, कॉम्प्युटर हाताळताहेत त्याच्यातील प्रगत विषय त्यांनी करावा. सॉफ्टवेअर प्रकरण आता जुने झालेय. जग खूप पुढे गेलेय. बदला आता. कॉम्प्युटर असो अथवा मोबाइल, दोघांनाही सायबर सुरक्षेची गरज असते. मग तुमच्याच भाषेत सांगायचे तर कॉम्प्युटरवर सतत खटपटी लटपटी करणाऱ्या निहारिकाने एथिकल हॅकर का नाही व्हायचे? नव्या जमान्याप्रमाणे बदला आता. निहारला हस्तकलेची चांगली आवड तर आहेच, पण तो कुणाच्याही वाढदिवसाला किंवा एरवी भेटवस्तूंसाठी उत्तम पॅकिंग करत असेल आणि दर खेपेस त्या पॅकिंगमध्ये नावीन्य असेल तर मग त्याने सॉफ्टवेअर का करायचे? त्याने पॅकेिजगमध्ये पदवी घ्यायला काय हरकत आहे? त्यामध्येही उत्तम पैसे आहेत.’’