पन्नाशी गाठलेल्या बाबा आमटेंच्या पलवानी शरीराने आजवर अनेक आघात आणि गंभीर दुखणी पचवली होती; त्यात आता ‘सव्‍‌र्हायकल अ‍ॅण्ड लंबर स्पाँडिलोसिस’ या पाठीच्या कण्याच्या आजाराची भर पडली आणि त्यांना (मनाविरुद्ध) काही महिने सक्तीची विश्रांती घ्यावी लागली. बाबांना त्यांची मान जरासुद्धा हलवता येत नसे. पण त्याबद्दलही ते विनोद करताना म्हणत, ‘‘मी आयुष्यभर कधी मागे वळून पाहिलं नाही. आता तर मला बाजूलासुद्धा वळून बघता येत नाही!’’ तरीसुद्धा त्यांचं सामाजिक विषयांवरचं वाचन अखंड सुरू होतं. त्यादरम्यान त्यांच्या वाचनात एक धक्कादायक आकडेवारी आली. तत्कालीन ४३ कोटी लोकसंख्येच्या भारतात अंध व्यक्तींची संख्या २० लाख एवढी लक्षणीय होती. पण देशपातळीवर या क्षेत्रात केवळ १०० संस्था प्रत्यक्ष कार्यरत होत्या. अख्ख्या मध्य भारतात तर अंधांच्या क्षेत्रात काम करणारी एकमेव संस्था नागपुरात होती. मात्र, ग्रामीण भागातील अंध व्यक्तींसाठी कुठलाच पर्याय उपलब्ध नव्हता. विषयाचं गांभीर्य लक्षात घेऊन बाबांनी या प्रश्नाला हात घालण्याचा निश्चय केला आणि एक नवी संकल्पना त्यांच्या डोक्यात आकार घेऊ लागली.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
