‘थ्री बीलबोर्ड आउटसाइड एबिंग, मिझुरी’सारखा चित्रपट भारतीय भूमीत घडला असता (तसा प्रभाव घेऊन तो पुढे येणार नाही याची हमी देता येत नाही) तर इथल्या साऱ्याच तथाकथित परफेक्शनिस्टांनी त्याच्या पटकथेमध्ये प्रेक्षकधाíजण्या भाव-भावनांचा, राग-क्रोधाचा ओतप्रोत मसाला भरला असता. म्हणजे आपल्या मुलीवर झालेल्या क्रूर घटनेबाबतचा सततचा दृश्यमारा आठवणारी नायिका दिसली असती. कोणत्याही परिस्थितीमध्ये गुन्ह्य़ाची उकल करून दाखविणरा ‘सत्यमेव जयते’ या ब्रीदवाक्याची उकल करणारा पोलीस अधिकारी दिसला असता. प्रेक्षकांच्या डोळ्यात हासू-आसूची आवर्तने उमटवणारा पाश्र्वसंगीताचा पाठलाग कायम राहिला असता. थोडक्यात काय, तर मनोरंजनाची शंभर टक्के खात्री देणारी सुस्पष्ट गोष्ट सांगणारा एक हीट चित्रपट तयार झाला असता. त्यानंतर त्या चित्रपटातील नायिकेचा किंवा परफेक्शनिस्ट कलाकाराचा तिकीटबारीवरील कमाईचा नवा विक्रमही झाला असता. पण ‘थ्री बीलबोर्ड आउटसाइड एबिंग, मिझुरी’ हा सुदैवाने बॉलीवूडमध्ये बनलेला नाही. त्यामुळे त्याची गोष्ट असाधारण निवेदनाची पातळी गाठणारे प्रयोग राबविते. त्याची नायिका खरेखुरे परफेक्शनिस्ट असण्याची व्याख्या मांडते. त्याचा एकूण परिणाम आजवर पाहिलेल्या सूड-गुन्हेपटांहून अधिककाळ डोक्यावर गोंदला जातो. लघुकथा, कादंबरी असो किंवा एखादा चित्रपट, त्याची प्रमुख लक्षणे ही स्पष्टीकरणीय सुरुवात आणि शेवटावर अवलंबून असते. ‘थ्री बीलबोर्ड आउटसाइड एबिंग, मिझुरी’ हा नियम न पाळता प्रेक्षकाला ,सुरुवाती-शेवटाच्या मधल्या गोष्टीमध्ये खिळवून ठेवण्याची क्षमता राखते.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा