जगभर साहित्य किंवा कादंबऱ्या वाचणाऱ्यांचे स्तर विभागले गेले आहेत. खुपविके म्हणजेच बेस्टसेलर म्हणून अमेरिकेतून प्रचारित केलेले कथन-अकथनात्मक साहित्य वाचणारे सशुद्ध विज्ञान साहित्य वाचणाऱ्यांपासून वेगळे पडतात. रहस्य-थराराची मौज वाचणारे हलक्या-फुलक्या रोमॅिंण्टक कादंबऱ्यांच्या वाचकांहून वेगळे भासतात. स्वविकासात्मक, फॅन फिक्शन वाचणाऱ्यांची नवी प्रजातीच विस्तारत आहे. तर गुन्हेगारी-थरारक कादंबऱ्यांचा वेगळा असा खास वाचकवर्ग आहे. स्टीव्हन किंग, कार्ल हियासन, एलमोर लेनर्ड या पहिल्या फळीच्या कादंबरीकारांवर पोसलेल्या लेखकांची फळीच आजचे गुन्हेगारी साहित्य प्रसवत आहे. त्यांच्या प्रभावांमध्ये पल्प फिक्शनपासून नव्वदोत्तरी गुन्हेगारी सिनेमांचाही सहभाग आहे. या ताज्या गुन्हेगारी कादंबऱ्यांचे जेव्हा चित्रपटीय रूपांतर होते, तेव्हा सिनेमातील सारी प्रभावळ लख्ख स्पष्ट व्हायला लागते. ‘सिक्स्टीएट किल’ या ताज्या चित्रपटाला पाहिल्यानंतर गेल्या तीन-चार दशकांमधील गुन्हेगारी साहित्याने स्वीकारलेले रांगडेपण, सामाजिक बेगडीपणाचे वाढत चाललेले हिंस्र रूप आणि सिनेमांचा अधिक हिंसाळलेला शैलीदार आराखडा यांचे संमीलन पाहायला मिळते. ब्रायन स्मिथ या अमेरिकी लेखकाची तुलना करायची तर आपल्याकडे आज दर्जेदार गुन्हेकथाच लिहिल्या जात नाहीत. मात्र एकेकाळी गुरुनाथ नाईक आणि बाबूराव अर्नाळकर ज्या तोडीची वाचनभानामती घालूनही मुख्य धारेच्या बाहेरचे लेखक म्हणून ओळखले जात, तसेच आज ब्रायन स्मिथ या गुन्हेगारी कथालेखकाबाबत अमेरिकेत होत आहे. फक्त गुन्हेगारी कथा वाचणाऱ्या स्तरातील वाचकांमध्ये त्याचा तारांकित वावर आहे.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
