ते दिवस वृत्तसंस्थांकडून टेलिप्रिंटरवर बातमी येण्याचे होते… २६ जुलै १९८२च्या दुपारनंतर त्यावर फ्लॅश आला, बंगलोर येथे मनमोहन देसाई दिग्दर्शित ‘कुली’च्या सेटवर अमिताभ जखमी.. चित्रपटाच्या सेटवर लहान मोठे अपघात होतच असतात तसेच काहीसे हे असेल असे वाटले. पण बघता बघता या गोष्टीने जणू सामाजिक, सांस्कृतिक आणि प्रसारमाध्यमाच्या क्षेत्रात वादळ निर्माण केले… एका मारहाण दृष्यात पुनित इस्सारचा ठोसा चुकवण्याच्या प्रयत्नात अमिताभच्या पोटात टेबलाचा कोपरा लागून झालेली जखम साधी नव्हती… बंगलोरवरून जखमी अमिताभला मुंबईला आणायचे ठरले पण त्याच्या उंचीची( अर्थात त्याचा स्ट्रेचर मावणारी) रूग्णवाहिका हवी म्हणून अमिताभचा सेक्रेटरी इंदु जैनने शोध घेताना समजले की डॉ. भडकमकर मार्ग शिवसेना शाखा क्रमांक १९ कडे ती आहे.त्यावरून त्याला ब्रीच कॅन्डी इस्पितळात आणण्यात आले… त्याच्या या अपघाती आजाराने त्याचे चाहते प्रचंड हवालदिल झाले. काही दररोज इस्पितळाबाहेर तासन तास उभे राहू लागले, सर्वच धर्मांत त्याच्या तब्येतीसाठी प्रार्थना होऊ लागल्या, इस्पितळातून दररोज त्याच्या तब्येतीबाबत बुलेटीन प्रसिद्ध होऊ लागले, वृत्तपत्रांची ही पहिल्या पानाची दररोजची बातमी झाली. या गोष्टीने सगळे वातावरण बदलून व ढवळून काढले…काही दिवसानी अमिताभला घरी विश्रांतीसाठी पाठवायचा क्षण आला. आम्ही उपस्थित पत्रकाराना कुतुहल होते आता तो कोणत्या व कशा अवस्थेत असणार…..प्रत्यक्षात तो इस्पितळाबाहेर आला तेव्हाची त्याची अवस्था पाहवत नव्हती. त्याच्या नजरेत उदासिनता व देहबोलीत निराशा जाणवली. पण तो एकच वाक्य बोलला त्यात आशावाद होता, तो म्हणाला, “मै तो चला गया था…आपकी दुवाओसे वापस आया…” काही चाहत्यांना तर त्याची ही अवस्था पाहून रडू कोसळले. एक दोघे तर त्याला बिलगले….त्याची गाडी जुहूकडे निघाली तरी इस्पितळबाहेर त्याचे चाहते बराच काळ उदास मन:स्थितीत रेंगाळत होते. आपला सुपर स्टार अशा आजारी अवस्थेत पाहण्याची त्यानी कधीच कल्पना केली नव्हती…. काही दिवसांनंतर बऱ्यापैकी तब्येत सुधारल्यावर अमिताभने चाहत्यांना आपल्या तब्येतीची पुरेशी कल्पना यावी म्हणून दररोज सायंकाळी काही काळ प्रतिक्षा बंगल्याच्या बाल्कनीतून दर्शन देणे सुरू केले. जसजशी त्याच्या तब्येतीत सुधारणा दिसू लागली तसतसे चाहत्यांना ही हायसे वाटू लागले.
दिलीप ठाकूर
