नाट्यरंग: ज्याची त्याची लव्हस्टोरी: मानवी संबंधांची चित्रविचित्र रांगोळी

– लेखक ऋषिकांत राऊत यांनी आजचं समाजातील वास्तव या नाटकातून मांडायचा प्रयत्न केला आहे. आणि तो बऱ्याच अंशी यशस्वी झाला आहे. यातलं प्रत्येक पात्र एकेका समस्येचं प्रतिनिधित्व करतात. त्यांच्या आयुष्याचे हे तुकडे त्यांच्याबद्दल, त्यांच्या जगण्याबद्दल काहीएक भाष्य करू पाहतात. त्यांचे त्यांचे दृष्टिकोन तर यात येतातच, पण त्यांची परिस्थितीनं केलेली कोंडी, त्यांनी स्वत:हूनच करून घेतलेली ससेहोलपट असं सगळं एकाच वेळी सामोरं येतं. त्यातून ही मंडळी नकळत एकमेकांजवळ येतात, एकमेकांना मार्ग दाखवतात आणि मार्गस्थ होतात. हे सारं लेखकानं छान जुळवून आणलंय. प्रत्येक व्यक्तिरेखा आणि तिचा स्वतंत्र विचार त्यांनी केल्याचं जाणवतं. फक्त करीअरिस्ट प्रियाचं आत्महत्येपर्यंत येणं अधिक ठोस पार्श्वभूमीमुळे येतं तर ते अधिक पटलं असतं. तिचे परितोषबरोबरचे संबंध आणि त्यांचा एचआरने जोडलेला संबंध यांतलं समीकरण नेमकेपणानं कळत नाही. त्यात स्पष्टता यायला हवी. बाकी सगळी पात्रं चोख. त्यांचं व्यक्तिरेखाटनही पटण्यासारखं. त्यांचे परस्परसंबंध, त्यातली गुंतणूक लेखकानं उत्तम चितारलीय.

हेही वाचा >>>नव्या मालिकांची नांदी! ‘झी मराठी’वर सुरू होणार ‘ही’ थ्रिलर मालिका; जबरदस्त VFX ने वेधलं लक्ष, पाहा पहिली झलक

दिग्दर्शक प्रियदर्शन जाधव यांनी मानवी संबंधांतली ही गुंतागुंत, त्यातले खाचखळगे नेमकेपणाने आकारीत केले आहेत. प्रत्येक पात्राला ज्याचा त्याचा ‘स्व-भाव’ देण्यात ते यशस्वी झाले आहेत. मुख्य म्हणजे नाटकभर एक प्रसन्न खेळकरता त्यांनी पेरली आहे. त्यामुळे प्रचलित नाटकांत या नाटकाचं एक आगळेपण जाणवतं. नाटकात जे म्हणायचं आहे ते योग्यरीत्या पोहचेल याची खबरदारी दिग्दर्शकानं घेतली आहे. विशेषत: शलाका आणि विवेकमधील मैत्रभाव त्यांनी चपखलपणे अधोरेखित केला आहे. आरती आणि प्रकाशमधील झकाझकी नाटकाची रंगत वाढवते. पण तेही अतिशयोक्त वाटण्याइतपत त्यांनी ताणलेलं नाही. वातावरणनिर्मिती, रंगमंचीय व्यवहार, नेपथ्य, पात्रांचं स्वभावरेखाटन, सादरीकरणाचा ओघ, रिसॉर्टमधील आलेल्यांसाठी योजलेला गेम आणि त्यातून वेगवेगळ्या व्यक्तींच्या समोर आलेल्या समस्या यांचा मनोहारी धागा दिग्दर्शकानं विणला आहे. आजची पिढी कशी या नाटकाशी कनेक्ट होईल यासाठीच्या सगळ्या क्लृप्त्या त्यांनी लीलया वापरल्या आहेत… त्याही त्याची जागमाग लागू न देता.

‘ज्याची त्याची लव्हस्टोरी’तील ‘बोगनव्हिला रिसॉर्ट’चं नेपथ्य संदेश बेंद्रे यांनी इतकं अप्रतिम केलंय, की आपण प्रत्यक्ष रिसॉर्टच पाहतो आहोत असा भास होतो. त्यातही नाट्यव्यवहाराला त्यांनी पुरेशी जागा उपलब्ध करून दिली आहे. शीतल तळपदे यांच्या प्रकाशयोजनेनं नाट्यप्रसंग खुलून येतात. दिवसाचे निरनिराळे प्रहर त्यातून प्रत्ययकारी झाले आहेत. अजित परब यांचं संगीत नाट्यात्म क्षण ठळक करतात. मृणाल देशपांडे यांची वेशभूषा आणि शरद सावंत यांची रंगभूषा पात्रांचं बाह्यरूप प्रसंगानुकूल करतात.

हेही वाचा >>>“त्या दिग्दर्शकाने मला ऑफिसमध्ये बोलावलं आणि…”, राजकुमार रावच्या पत्नीने सांगितला ‘तो’ अनुभव

यातल्या सगळ्याच कलाकारांची कामं चोख झाली आहेत. सुयश टिळक-विवेकच्या बाह्यत: बेफिकीर, बिनधास्त वर्तनाचा आव आणत असले तरी आतून कुठेतरी ते असुरक्षित आहेत हे सतत जाणवत राहतं. त्यांच्या हालचाली आणि वर्तनात त्याचं प्रतिबिंब पडतं. संयमी, समजूतदार शलाका-सुरुची आडारकर यांनी उत्कटतेनं साकारली आहे. प्रियाचं वर्कहोलिक आणि महत्त्वाकांक्षी व्यक्तिमत्त्व शर्वरी कुळकर्णी-बोरकर यांनी तडफदारपणे आणि आपल्या अवघ्या देहबोलीतून साकारलं आहे. तिचं मनोरुग्णावस्थेपर्यंत येणंही त्यामुळेच पटतं. पण त्यामागची पार्श्वभूमी तितकीशी स्वीकारार्ह वाटत नाही. लग्नासाठी आसुसलेला अमित – रोहित हळदीकर यांनी नेमकेपणी व्यक्त केला आहे. शर्मिला शिंदे यांची ‘रील’मास्टर आरती तिचं रीलच्या आहारी जाणं, त्यातला पझेसिव्हनेस आणि मूर्खतापूर्ण व्यवहारांतून यथार्थपणे वठवली आहे. पूर्णानंद वांढेकर यांनी शहरी आणि ग्रामीण तरुणाईच्या खेचाखेचीत सापडलेला तरुण शेतकरी झक्कास रंगवला आहे. या दोघांची जोडी नाटकातील विरंगुळा कोशंट पुरेपूर देते.

मानवी नातेसंबंधांचे विविध पदर उलगडून दाखवणारं हे नाटक एकदा नक्कीच पाहायला हवं.