“काल ‘कोथरूड सिटीप्राइड’ला सकाळी १० च्या शोला ‘द काश्मीर फाइल्स’ बघितला. माझी पत्नी व मी आम्ही दोघं होतो. हल्ली मला सिनेमागृहांत जायची भीती वाटते, ती आजूबाजूला कोण येईल आणि कसं वागेल या धास्तीमुळं… ‘भित्यापाठी ब्रह्मराक्षस’ म्हणतात तसं शेजारी २०-२५ वयाची एक तरुणी येऊन बसली. पलीकडं तिचा हिरो/बॉयफ्रेंड/मित्र/नवरा यापैकी कुणी तरी एक होता. आम्ही बसल्यावर थोड्या वेळानं ते येऊन बसले. त्यामुळं आम्हाला जागा एक्स्चेंज करायला स्कोप नव्हता. तसं बरंही दिसलं नसतं. मात्र, त्या मुलीच्या हातात पॉपकॉर्नचा जंबो पॅक बघूनच माझ्या मस्तकाची शीर तडतडायला लागली. सिनेमा सुरू झाल्याबरोबर त्या मुलीची रनिंग कमेंटरी सुरू झाली. ती एक तर आवाज करून खात होती आणि ती जवळपास प्रत्येक संवादाला सबटायटल दिल्यासारखं तिच्या शेजारच्या हिरोला काही तरी सांगत होती. अशा वेळी सिनेमाकडं कॉन्सन्ट्रेशन करणं अवघड होतं. मी त्या मुलीला आधी मराठीत, नंतर तिला मराठी कळत नाही हे कळल्यावर हिंदीतून शांत बस असं सांगून पाहिलं. त्यावर शांत बसणं तर सोडाच, उलट ‘अब क्या आप की परमिशन लेनी पडेगी क्या पॉपकॉर्न खाने को’ आणि ‘आप ने क्या थिएटर खरीद लिया क्या’ असं तिनं मलाच सुनावलं. मला सिनेमा बघायचा होता, म्हणून मी दुर्लक्ष केलं. एरवी भांडणं ठरलीच होती.” हा अनुभव आहे पुण्यातील सिनेरसिक श्रीपाद ब्रह्मे यांचा.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
