वैज्ञानिक प्रगती आणि काळाबरोबर शस्त्रास्त्रांमध्ये प्रामुख्याने तीन अक्षांवर किंवा बाबतीत सुधारणा होत गेली – पल्ला (रेंज), अचूकता (अॅक्युरसी) आणि संहारक क्षमता (लिथॅलिटी). अश्मयुगात काही फुटांवर दगड फेकून मारणारा माणूस आता हजारो किलोमीटर अंतरापर्यंत आंतरखंडीय क्षेपणास्त्रे डागू शकतो. हिटलरच्या जर्मनीने ‘व्ही-१’ व ‘व्ही-२’ ही जगातील पहिली क्षेपणास्त्रे बनवली आणि दुसऱ्या महायुद्धात त्यांचा सर्वप्रथम वापर केला. त्यातील ‘व्ही-१ फ्लाइंग बॉम्ब’चा नेम १७ किलोमीटरने चुकत असे. तर आताच्या अत्याधुनिक ‘टॉमहॉक’ क्रूझ क्षेपणास्त्राचा पल्ला १५०० ते २००० किमी आहे आणि त्यात त्याची नेम चुकण्याची शक्यता (सक्र्युलर एरर प्रॉबेबिलिटी – सीईपी) केवळ २० ते ३० फूट इतकी आहे. आधुनिक लेझर गायडेड बॉम्बची अचूकता टाचणीच्या टोकाइतकी आहे. तलवार, भाला, बाण, बंदूक आदी शस्त्रांनी एका वेळी एक माणूस मारता यायचा. आजच्या अण्वस्त्रांमध्ये पृथ्वीचा अनेक वेळा संपूर्ण विनाश करण्याची क्षमता आहे.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा