उत्सवी झगमटात आणि प्रायोजक कंपन्यांच्या जाहिरातबाजीत ‘विघ्नहर्ता’ म्हणून भक्तिभावाने पुजले जाणारे श्रीगणेश दैवत लुप्त झाले आहे. छोटय़ा सणाला जेव्हा उत्सवाचे रूप येते तेव्हा साहजिकच वाढत्या खर्चाची तजवीज करावी लागते आणि त्यासाठी प्रायोजकांची मिनतवारीही. त्यांच्या सर्व अटी मान्य कराव्या लागत असल्यानेच ही वेळ आल्याची प्रचिती काही मोठय़ा सार्वजनिक मंडळांना भेटी दिल्यावर येते.
सामाजिक प्रबोधनाचे प्रभावी माध्यम म्हणून लोकमान्यांनी सार्वजनिक गणेशोत्सवाची परंपरा सुरू केली. कालौघात त्याला उत्सवी स्वरूप आले. देखावे, रोषणाईवर होणारा लाखो रुपये खर्च लोकवर्गणीतून करणे अवघड असल्याने प्रायोजक शोधणे क्रमप्राप्त ठरत गेले. सुरूवातीच्या काळात गणेशोत्सव हा सण प्रायोजकांची गरज होती, परंतू त्याला उत्सवी रुप आल्यानंतर वाढता खर्च भागविण्यासाठी ती मंडळांची गरज बनली. त्यातूनच प्रायोजकांच्या अटी मान्य करण्याचे धोरण रुढ होत गेले. किंबहुना त्याशिवाय पर्यायच उरला नाही. त्यामुळे श्रीं च्या मंडपापासूनचे सर्व खर्च भागविण्यासाठी मंडळावर प्रायोजक कंपन्यांचाच वरदहस्त असण्याला पर्याय उरला नाही. त्याला श्री गणेश मूर्तीचाही अपवाद नाही. प्रवेशव्दार, परिसरातील मोकळी जागा, देखावे आदी कमी पडतात म्हणून की काय, मूर्तीच्या जवळ जाहिरातीचे फलक दिमाखाने लटकलेले दिसतात.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
