जगातील अनेक देशांत लोकरीचे उत्पादन होत असले तरी मेंढय़ांची एकूण संख्या, तंतूंचे प्रति मेंढी उत्पादन, तंतूंची गुणवत्ता या परिमाणांच्या संदर्भात ऑस्ट्रेलिया व न्यूझीलंड हे देश इतर देशांच्या मानाने अतिशय प्रगत आहेत. तिथे मेंढय़ा चरण्यासाठी कुरणेपण मुबलक प्रमाणात आहेत. त्यामुळे तेथील मेंढय़ांना पोषक आहार उपलब्ध होतो. लोकर उत्पादनाच्या संदर्भात भारत फारच अप्रगत अवस्थेत आहे. त्यातल्या त्यात राजस्थान, जम्मू/काश्मीर, हिमाचल प्रदेश, पंजाब, हरियाणा हे प्रांत इतर प्रांतांपेक्षा पुढे आहेत. या कारणास्तव लोकर व्यवसाय अमृतसर, पानिपत, लुधियाना या उत्तरेकडील शहरात केंद्रित झाला आहे. महाराष्ट्र याबाबतीत मागे असण्याचे कारण मेंढय़ांना अन्न-पाण्याच्या शोधात सतत राज्यभर फिरत राहावे लागते. मेंढय़ांना चरण्यासाठी आवश्यक अशा कुरणांची इथे फारच कमतरता आहे. त्यामुळे दर्जेदार तंतूंसाठी लागणारे पोषक शरीर नसल्याने दर्जेदार तंतूंची वाढ होऊ शकत नाही. हे खरे असले तरी तंतूंची आयात करून त्यापासून धागे बनवून आपण वस्त्रनिर्मिती करतो. अत्यंत उत्तम दर्जाचे वस्त्र निर्मिण्यात व त्याची निर्यात करण्यात भारत अग्रेसर आहे. म्हणजे मेंढय़ांचे पालनपोषण करण्यात जर भारताने भरारी घेतली तर परकीय चलनात फार मोठी बचत तर होईलच, तसेच वस्त्रनिर्मितीचा विस्तार वाढवण्यास मदतदेखील होईल. सध्या लोकरीचा तंतू, धागा यांची आयात २१४३ कोटी रुपये इतकी आहे, तर लोकरीची तयार वस्त्रे, काप्रेट, स्वेटर यांची निर्यात ७६१७ कोटी रुपये इतकी आहे. 

या बातमीसह सर्व प्रीमियम कंटेंट वाचण्यासाठी साइन-इन करा
Skip
या बातमीसह सर्व प्रीमियम कंटेंट वाचण्यासाठी साइन-इन करा

यावरून मूळ तंतूंवर उपयुक्ततता वाढवण्याच्या दृष्टीने प्रक्रिया करून आíथक आवक वाढवण्याची व परकीय चलन मिळकतीत वाढ करण्याची भारताची क्षमता लक्षात येते. म्हणजे मेढय़ांचे पालनपोषण व त्यांची व्यवस्थित वाढ होण्यासाठीच्या संशोधनाची निकड किती आव्हानात्मक आहे हे लक्षात येते. या आव्हानात्मक परिस्थितीला तोंड देण्यासाठी ‘महाराष्ट्र मेंढी व शेळी विकास महामंडळा’ची स्थापना १९७८ मध्ये करण्यात आली. जरी यानंतर इथल्या मेंढय़ांची संख्या व प्रति मेंढी उत्पादन वाढले असले तरी याबाबतीत फार मोठा पल्ला गाठायचा शिल्लक आहे. या क्षेत्रातील तज्ज्ञ, सुज्ञ व संवेदनशील शास्त्रज्ञांच्या सृजनशीलतेला आकार देऊन अनेक नावीन्यपूर्ण संशोधनांना जन्म द्यावा लागेल.

संस्थानांची बखर: संगीतमय ग्वाल्हेर संस्थान
तिसऱ्या अँग्लो-मराठा युद्धात, म्हणजे १८१८ साली मराठय़ांचा पराभव झाल्यावर दौलतराव िशदे यांनी ब्रिटिशांचे अधिपत्य स्वीकारल्यामुळे ग्वाल्हेरचे राज्य स्वतंत्र भारतात विलीन होईपर्यंत एक संस्थान बनून राहिले. ग्वाल्हेर राज्याच्या स्थापनेपासून सर्व राज्यकत्रे युद्धांच्या धुमश्चक्रीत गुंतलेले होते. परंतु जयाजीराव िशदे या शासकांचा तृतीय पुत्र श्रीमंत गणपतराव हा मात्र याला अपवाद होता. प्रतिभावंत संगीतकार म्हणून ओळखला जाणारा गणपतराव ध्रुपद व धमारचा अद्वितीय गायक, उत्कृष्ट हार्मोनियम वादक होता. ‘सुधारपिया’ या नावाने हा गणपतराव ठुमऱ्या लिहीत असे. ठुमरीला नवीन परिमाण देणारा संगीतकार म्हणून गणपतरावची ओळख आहे. नावाजलेल्या अनेक गायक, संगीतकारांचा गुरू असणारा गणपतराव पुढे कलकत्त्यात स्थायिक झाला. त्याच्यामुळे ग्वाल्हेरात पुढे संगीत शिक्षण संस्थांचे जाळेच निर्माण होऊन ग्वाल्हेर हे भारतीय अभिजात संगीताचे महत्त्वाचे केंद्र झाले. 

आज ग्वाल्हेर हे संगीतातील मोठे घराणेही आहेच. याच शहरात महान गायक तानसेन यांचे स्मृतीस्थळ आहे आणि त्याच्या स्मरणार्थ दरवर्षी येथे तीन दिवस ‘तानसेन समारोह’ साजरा होतो. नामांकित गायक आणि वादक या महोत्सवात आपली हजेरी लावणे ही प्रतिष्ठेची बाब समजतात.
स्वत जयाजीराव िशदे िहदुस्थानी संगीताच्या ग्वाल्हेर घराण्याचे निष्णात गायक होते. ग्वाल्हेर शहरात त्यांच्या प्रेरणेने संगीत शाळा सुरू करण्यात आल्या. संस्थानाचा कारभार सांभाळून त्यांनी ग्वाल्हेरचा सांस्कृतिक उत्कर्षही केला. १८७२ साली त्यांनी ग्रेट इंडियन पेनन्सुलर रेल्वेच्या ग्वाल्हेर-आग्रा मार्गावर रेल्वे सुरू करण्यासाठी ब्रिटिश सरकारला पंचाहत्तर लाख रुपयांचा आपला निधी दिला. जयाजीरावांनी पाच वष्रे ब्रिटिश सम्राज्ञीला भारतीय संस्थानांबाबतचे सल्लागार म्हणूनही काम केले.
सुनीत पोतनीस – sunitpotnis@rediffmail.com

यावरून मूळ तंतूंवर उपयुक्ततता वाढवण्याच्या दृष्टीने प्रक्रिया करून आíथक आवक वाढवण्याची व परकीय चलन मिळकतीत वाढ करण्याची भारताची क्षमता लक्षात येते. म्हणजे मेढय़ांचे पालनपोषण व त्यांची व्यवस्थित वाढ होण्यासाठीच्या संशोधनाची निकड किती आव्हानात्मक आहे हे लक्षात येते. या आव्हानात्मक परिस्थितीला तोंड देण्यासाठी ‘महाराष्ट्र मेंढी व शेळी विकास महामंडळा’ची स्थापना १९७८ मध्ये करण्यात आली. जरी यानंतर इथल्या मेंढय़ांची संख्या व प्रति मेंढी उत्पादन वाढले असले तरी याबाबतीत फार मोठा पल्ला गाठायचा शिल्लक आहे. या क्षेत्रातील तज्ज्ञ, सुज्ञ व संवेदनशील शास्त्रज्ञांच्या सृजनशीलतेला आकार देऊन अनेक नावीन्यपूर्ण संशोधनांना जन्म द्यावा लागेल.

संस्थानांची बखर: संगीतमय ग्वाल्हेर संस्थान
तिसऱ्या अँग्लो-मराठा युद्धात, म्हणजे १८१८ साली मराठय़ांचा पराभव झाल्यावर दौलतराव िशदे यांनी ब्रिटिशांचे अधिपत्य स्वीकारल्यामुळे ग्वाल्हेरचे राज्य स्वतंत्र भारतात विलीन होईपर्यंत एक संस्थान बनून राहिले. ग्वाल्हेर राज्याच्या स्थापनेपासून सर्व राज्यकत्रे युद्धांच्या धुमश्चक्रीत गुंतलेले होते. परंतु जयाजीराव िशदे या शासकांचा तृतीय पुत्र श्रीमंत गणपतराव हा मात्र याला अपवाद होता. प्रतिभावंत संगीतकार म्हणून ओळखला जाणारा गणपतराव ध्रुपद व धमारचा अद्वितीय गायक, उत्कृष्ट हार्मोनियम वादक होता. ‘सुधारपिया’ या नावाने हा गणपतराव ठुमऱ्या लिहीत असे. ठुमरीला नवीन परिमाण देणारा संगीतकार म्हणून गणपतरावची ओळख आहे. नावाजलेल्या अनेक गायक, संगीतकारांचा गुरू असणारा गणपतराव पुढे कलकत्त्यात स्थायिक झाला. त्याच्यामुळे ग्वाल्हेरात पुढे संगीत शिक्षण संस्थांचे जाळेच निर्माण होऊन ग्वाल्हेर हे भारतीय अभिजात संगीताचे महत्त्वाचे केंद्र झाले. 

आज ग्वाल्हेर हे संगीतातील मोठे घराणेही आहेच. याच शहरात महान गायक तानसेन यांचे स्मृतीस्थळ आहे आणि त्याच्या स्मरणार्थ दरवर्षी येथे तीन दिवस ‘तानसेन समारोह’ साजरा होतो. नामांकित गायक आणि वादक या महोत्सवात आपली हजेरी लावणे ही प्रतिष्ठेची बाब समजतात.
स्वत जयाजीराव िशदे िहदुस्थानी संगीताच्या ग्वाल्हेर घराण्याचे निष्णात गायक होते. ग्वाल्हेर शहरात त्यांच्या प्रेरणेने संगीत शाळा सुरू करण्यात आल्या. संस्थानाचा कारभार सांभाळून त्यांनी ग्वाल्हेरचा सांस्कृतिक उत्कर्षही केला. १८७२ साली त्यांनी ग्रेट इंडियन पेनन्सुलर रेल्वेच्या ग्वाल्हेर-आग्रा मार्गावर रेल्वे सुरू करण्यासाठी ब्रिटिश सरकारला पंचाहत्तर लाख रुपयांचा आपला निधी दिला. जयाजीरावांनी पाच वष्रे ब्रिटिश सम्राज्ञीला भारतीय संस्थानांबाबतचे सल्लागार म्हणूनही काम केले.
सुनीत पोतनीस – sunitpotnis@rediffmail.com