रोमन लोकांनी वास्तुरचनेबाबत अनेक मूलभूत कल्पना ग्रीकांकडून घेतल्या. पुढे त्यात काही बदल आणि सुधारणा रोमनांनी केल्या. इ.स.पूर्व २७ ते इ.स. १८० या रोमन साम्राज्यकाळात रोममध्ये शांततेचा काळ होता. या कालखंडाला ‘पॅरिस रोमाना’ म्हणतात. रोमन साम्राज्यात या कालखंडात वास्तुशास्त्राचा मोठा विकास झाला. वर्तुळाकार किंवा अंडाकृती आकाराचे रोमन अॅम्फी थिएटर हे रोमचे वैशिष्टय़ होते. ग्लॅडिएटर्सच्या झुंजी, रथांच्या स्पर्धा, प्राण्यांच्या झुंजी आणि विविध कसरती, खेळ करण्याची ही लहानमोठी मदाने आणि त्यांच्या सभोवती प्रेक्षकांना बसण्याची उतरती व्यवस्था असे अॅम्फी थिएटरचे स्वरूप होते. रोमन राज्यात अशी लहान-मोठी २३० अॅम्फी थिएटर्स होती. त्यापकी सर्वात मोठे, साठ हजार प्रेक्षकांना बसण्याची व्यवस्था असलेले रोमन कलोझियम हे सध्या आधुनिक रोमचे प्रतीक बनले. इ.स. ७० ते ८० या काळात हे विशाल अॅम्फी थिएटर बांधले गेले. विविध ठिकाणी केलेला कमानींचा (आर्च) वापर हे रोमन वास्तुकलेचे आणखी एक वैशिष्टय़. विजयी सम्राटाच्या स्वागतासाठी कमानी उभारल्या जात. विजय कमानी उभारताना त्याच्यावर पुतळे आणि इतर नक्षीकाम कोरण्याचा प्रघात होता. आर्च ऑफ टायटस (इ.स. ८१), आर्च ऑफ सेप्टीमस (इ.स. २०५) आणि आर्च ऑफ कॉन्स्टन्टाइन (इ.स. ३१२) या कमानी रोम शहरात आजही मोठय़ा दिमाखात उभ्या आहेत. मोठमोठे सुशोभित चौक आणि चौकांमधील सुंदर आणि भव्य कारंजी आणि ओबेलिस्क हे रोमन स्थापत्याचे एक वैशिष्टय़. पिआत्झा नाओना, पिआत्झा व्हेनेझिया, पिआत्झा डेला मिनव्र्हा हे चौक, फाँटाना डी ट्रेव्ही (ट्रेव्ही फाउंटन) सारखी सुरेख कारंजी आणि कॉलम ऑफ मार्क्स आरेलियससारखे कोरीव काम केलेले ओबेलिस्क वैशिष्टय़पूर्ण स्थापत्याची उदाहरणे होत. दुतर्फा पदपथ तयार करून मध्ये दगडाचे खांडके बसवून तयार केलेले रस्ते मध्ययुगीन काळात फक्त रोममध्येच होते. दुसऱ्या शतकात रोमन राज्यात असे ८००० कि.मी. लांबीचे रस्ते होते!
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा