ऐंशीच्या दशकात प्राणी पाळणे हे प्रतिष्ठेचे झाल्यानंतर हळूहळू त्यातही तपशिलाला महत्त्व येऊ लागले. कुत्रे किंवा मांजर पाळले.. एवढय़ावर विषय संपला नाही तर ते कोणत्या प्रजातीचे, पुढे जाऊन कोणत्या वंशावळीतले असे तपशील प्रतिष्ठेचे ठरू लागले. यातून वाडय़ाच्या, घराच्या दाराशी येऊन बसणारा, मिळेले ते खाणारा, चाळीतील घरोघरी जाऊन पोट भरणारा स्थानिक रहिवासी ‘मोत्या’ उपेक्षित होऊ लागला. सोसायटय़ा, रस्ते, वाडे, चाळी, गल्ल्या, बोळ, आळी.. अशी सगळीकडे कुणालाच ‘आपली’ म्हणून हक्क सांगता येणार नाही अशी कुत्री, मांजरे पूर्वीपासूनच आहेत. मात्र बागडणारी ही प्रजा सामाजिक प्रश्न झाली नव्हती. आता मात्र ‘मोकाट’ प्राणी हा सामाजिक प्रश्न झाला आहे. कंटाळा आल्यामुळे पालकांनी रस्त्यावर सोडलेले परदेशी प्रजातींचे प्राणी, स्थानिक प्रजाती यांच्या सरमिसळीतून या प्रश्नाची जटिलताही गेल्या अनेक वर्षांत वाढत गेली आहे. ही झाली एक बाजू.. आता हे लोलक पुन्हा दुसऱ्या टोकाला पोहोचू लागले आहे. मोकाट प्राण्यांच्या प्रश्नाच्या मुळाशी जाण्यातून असेल, स्थानिक प्रजातींच्या आवडीतून असेल किंवा स्वयंसेवी संस्था प्राणी प्रेमींनी केलेल्या जागृतीतून असेल पण अनाथ किंवा मोकाट प्राण्याचे पालकत्व स्वीकारणे याला प्रतिष्ठा मिळू लागली आहे.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
