Page 39 of एकात्मयोग

ज्यानं नुसत्या संकल्पानं या सृष्टीचं सृजन केलं, तिचं पालन केलं आणि तिचा संहारही केला, त्या कृष्णानं यदुकुळाच्या अंताचा निर्धार केला…

ज्याची भेट होताच त्या भेटीत खंड पडत नाही. अर्थात क्षणोक्षणी त्याचं अस्तित्व असं कायमचं होऊन जातं की त्या भेटीला विरामच…

‘‘श्रीकृष्णकीर्तिनामाक्षरें। रिघतांचि श्रवणद्वारें। भीतरील तम एकसरें। निघे बाहेरें गजबजोनि।।२७०।।’’

आपली अवतारसमाप्ती झाल्यानंतरही जनांना भवसागर तरून जाण्यासाठी श्रीकृष्णानं आपल्या कीर्तीची नौका मागे ठेवली

ती योग्य असेल, माझ्या हिताची असेल, तरच ती पूर्ण होईल, हा भावही मनात येतो.

श्रीकृष्णाच्या मनात आलं की, माझ्या बळानं अतिप्रबळ झालेले हे यादव मी अवतार समाप्त केल्यानंतर अधिकच बलशाली होतील.

श्रीकृष्णाचं अवतरण होण्यामागचं एक कारण म्हणजे दुष्प्रवृत्त राजांच्या अधर्मभारानं पृथ्वी त्रासली होती.

कर्मयोग महत्त्वाचाच, पण कर्मजाडय़ उपयोगाचं नाही.

केवळ प्रारब्ध असेपर्यंत तो शत्रूपक्षात होता, पण मनानं सदैव कृष्णभावानं व्याप्त होता.

रामावतार एकपत्नीव्रती होता, तर कृष्णानं सोळा हजार एकशे आठ स्त्रियांशी विवाह केला होता

जगावर प्रेम करण्यात काय चूक आहे, असा प्रश्न आपल्या मनात सहज उमटतो.

माणसालाही जन्मभर प्रारब्धानुसारची सुख-दु:खं भोगावी लागतात आणि जन्मभर तो जी काही र्कम करतो त्यानुसार त्याचं प्रारब्धही घडत जातं.