Page 4 of एकात्मयोग

अध्यात्म बोधात काही कथाही येतात. या कथांतून तत्त्वविचारच बिंबवला जात असतो.

समग्र संतसाहित्यात देहविक्रय करणाऱ्या स्त्रीचा उल्लेख अंत:करणातील तुच्छ वासनात्मक ओढीची निंदा करताना रूपक म्हणून क्वचित झाला आहे.

भगवंतानं त्याचं नाम घेण्यासाठी, त्याच्या स्तुतीसाठी बोलण्याची क्षमता असलेलं मुख, जिव्हा दिली आहे.

जोवर इंद्रियांचं नियमन होत नाही, रसनेवर ताबा येत नाही तोवर मनाची उच्छृंखल प्रवृत्ती ओसरत नाही

या जगात वावरायचं असेल, व्यवहार करायचा असेल, तर त्यासाठी देह हेच अनिवार्य माध्यम आहे.

मनाच्या घडणीनुसार जीभ फक्त उच्चार करते, पण ‘जिभेला काही हाड आहे की नाही,’ या टीकात्मक प्रश्नाचं बोट तिच्याच नावानं मोडलं…

धन, काम आणि अन्नातील आसक्ती माणसाला गळाला अडकवते.

मासा तडफडत मरण पावतो. अगदी त्याचप्रमाणे मिष्टान्नाची गत आहे.

सत्ययुगात मनात विपरीत विचार आला तरी त्याचा दु:खभोग भोगावा लागत होता.

माणसानं एखादी गोष्ट दडवण्याचा प्रयत्न केला, तर ती अधिकच उफाळून येते.

साधक आणि सामान्य माणूस यांच्यात काय फरक असतो किंवा असला पाहिजे हो? साधक हा वरकरणी सर्वसामान्य माणसासारखाच दिसतो.

मधमाशीच्या रूपकातून संग्रहात अडकलेल्या माणसाचा कसा घात होतो, हे अवधूतानं यदुराजाला सांगितलं.