Page 40 of एकात्मयोग

श्रीमद् भागवताचा पाया असलेलं कृष्णचरित्र एकनाथ महाराज दहा ओव्यांत मांडत आहेत

एवढी अचाट कृत्यं जगासमोर उघडपणे करूनही त्यानं आपलं बाळपणाचं रूप काही सोडलं नाही!

आयुष्याची अखेर अगदी सात दिवसांवर येऊन ठेपल्याचं भान परीक्षितीला आहे.

शब्दार्थानं ज्ञान ग्रहण केलं, पण जाण वाढली नाही, तर त्या ज्ञानाला अर्थ नाही..

परीक्षितीची अंतरंग वैराग्य आणि विवेकपूर्ण स्थिती पाहून शुकांना म्हणूनच आनंद वाटला.

धर्माच्या नावानं माणूस रक्तपातही घडवतो, पण खरा धर्म जीवनात उतरवण्यासाठी स्वत:चं रक्त आटवायला तयार नसतो!

उलट परीक्षितीनं कलीचीच कोंडी करून राज्य केलं. रूपकार्थानंही या ओव्यांचा विचार करता येतो.

वंदनेनं भरलेल्या पहिल्या अध्यायात आता भागवताचा उगम प्रकट झाला आहे.

थोडक्यात भक्तीला भाषेचं बंधन नाही, हेच नाथ सांगतात.

अभावग्रस्त जीव परमभावाचा स्रोत असलेल्या सद्गुरूपाशी गेला आणि अभावाचाच अभाव झाला!

भक्त सद्गुरूकडे जातो, पण ते जाणं खरं मात्र पाहिजे.

नाथ महाराज म्हणतात, ‘‘जयाचेनि कृपाकटाक्षें।