बुकबातमी : भाषा : लिखाणाची आणि आनंदाची!

‘‘ परिवार की दशा दिल्ली नगरी सी है. ठस्समठस्सा तितर बितर अस्त व्यस्त चीलसपट्टा खील बताशा पुराना सिकंदर लोदी सबसे पुरानी इन्द्रप्रस्थ जगर जगर मॉल बुक्कायंधी झोपडम्पट्टी और ऊपर और नीचे धरती और अम्बर के चीथडमे बिजली और टेलीफोन के तारों पर मटमैली पन्नियों से झूलते और कभी पास खडमे मति-मारे को छुल जाते और करंट लगा के उसका सफ़ाया कर जाते. पर इससे न तो शहर साफ़ होता, न आबादी घटती. दिल्ली और परिवार अजर अमर, बमगोले पे टिके, फटते, फूटते, चलते रहते.’’

आणखी वाचा

सर्जनाच्या वाटेवरील प्रवास

Nana Patole : निकालाआधी राजकीय घडामोडींना वेग; यातच…

बहारदार शैलीचा कॅनव्हास

बुकमार्क : जातीय जनगणना की जातिव्यवस्थेचे निर्मूलन?

बुकबातमी : इथं जाऊ की तिथं जाऊ?

जिंकावे नि जगावेही : शब्द शब्द जपून ठेव…

“ताई तुझ्याकडून कायम…”, ऑनस्क्रीन सासूबाईंसाठी शिवानी रांगोळेची खास पोस्ट! कविता मेढेकर कमेंट करत म्हणाल्या…

दिल्लीच्या चाँदनी चौकाजवळ ‘रेत की समाधि’ची म्हातारी नायिका राहाते, त्या परिसराचं या वाक्यांमधलं वर्णन एकाच वेळी वास्तवदर्शी आणि संज्ञाप्रवाही! पण हे नुसतं परिसरवर्णन नाही, ‘परिवार की दशा’ कशी आहे, हे लेखिका सांगतेय! तेव्हा आपण जरी ‘भारतीय भाषेचा सन्मान’ झाला म्हणून आनंदलो असलो, तरी डेझी रॉकवेल यांनी इंग्रजीत उत्तम काम केलं नसतं तर हा मान मिळाला नसता, ही खूणगाठ बांधू या. आणि हो, एकदा वरच्या वाक्यांचा (तरी) आपापल्या मातृभाषेत अनुवाद सर्वानी करून पाहावा! वीज आणि टेलिफोनच्या तारांपेक्षा संकल्पनांच्या जंजाळात अडकल्यासारखं वाटेल ना? बाकी ‘भारतीय भाषा’ म्हणून आपल्याला आनंद, ‘हिन्दी का सम्मान’ म्हणून हिंदीवाल्यांना आनंद, हे सारं ठीकच पण तुमच्या अनुवाद-प्रयत्नातून तुम्हालाच एक ठळक बातमी मिळेल ती अशी की, भाषा राज्याची वा देशाची असते वगैरे कितीही मानलं तरी लिखाणाची भाषा मात्र स्वत:ची असते स्वत:ची! आणि तशी ती असावीच लागते.