अन्वयार्थ:भारतीय क्रिकेटचीच ‘फिरकी’!

किंवा कदाचित न्यूझीलंडविरुद्धची मालिका हेच प्रमाण प्रगतिपुस्तक मानले गेले, तर अनेकांची खैर नाही याची कुणकुण आपल्या क्रिकेटधुरीणांना लागली असावी. यातून झाले असे की, कसोटी मालिकेचे गांभीर्य राहिले नाहीच. पण ती अशा प्रकारे हातातून निसटून जात आहे याचे भानही उरले नाही. ९१ वर्षांमध्ये प्रथमच भारताने मायभूमीत तीन सामन्यांची मालिका ०-३ अशी गमावली. नवीन सहस्राकात भारतीय संघ मायदेशी उत्तम कसोटी क्रिकेट खेळतो असे आकडेवारी सांगते. या काळात केवळ ऑस्ट्रेलिया आणि इंग्लंड या दोन देशांनी भारताला कसोटी मालिकेत हरवून दाखवले आहे. पण त्या मालिका इतक्या एकतर्फी नव्हत्या. शिवाय न्यूझीलंडसह इतर कोणत्याही देशाला मालिका जिंकता आली नव्हती. त्यामुळे न्यूझीलंडला आपण गांभीर्याने घेतले नाही किंवा ती ०-३ अशी गमावू असेही आपल्याला वाटले नाही. पहिल्या कसोटीत पहिल्या डावात भारतीय संघ ४६ धावांमध्ये गारद झाला, तेव्हाच खरे म्हणजे काहीतरी मोठी त्रुटी आपल्या नियोजनात आहे हे दिसून आले होते. काही वर्षांपूर्वी ऑस्ट्रेलियात भारतीय संघ ३६ धावांत गारद झाला, त्यावेळचा प्रतिसाद आणि आताचा प्रतिसाद यात मोठी तफावत होती. पहिल्या कसोटीतील पराभवानंतर नेहमीचे प्रारूप वापरले गेले. अलीकडे अनेकदा आपण भारतीय मैदानांवरही सुरुवातीची कसोटी गमावत आहोत. मग पुढील कसोटींसाठी कुस्तीचा आखाडा वाटावा अशी फिरकी-स्नेही खेळपट्टी बनवायची आणि त्यावर प्रतिस्पर्धी संघाला लोळवायचे हे सूत्र ठरून गेले होते. यासाठी आपल्या फलंदाजीचे नाणे खणखणीत वाजणे गरजेचे होते. ते वाजलेच नाही. विराट कोहली आणि रोहित शर्मा या दिग्गज फलंदाजांना संपूर्ण मालिकेत मिळून अनुक्रमे ९३ आणि ९१ धावाच करता आल्या! जेथे या बड्यांची त्रेधा उडाली, तेथे युवा आणि अननुभवी फलंदाजांकडून काय अपेक्षा बाळगायची? फिरकी खेळपट्ट्यांवर प्रतिस्पर्धी संघाचे २० बळी घेऊ शकतील अशी अपेक्षा आर. अश्विन आणि रवींद्र जडेजा यांच्याकडून एका तपानंतरही बाळगत राहणे हे त्यांच्यासाठी अन्यायकारक आहे. गौतम गंभीरसारख्या प्रशिक्षकाच्या राष्ट्रीय कारकीर्दीच्या सुरुवातीलाच इतकी सुमार कामगिरी होणे त्याच्या क्षमतेविषयीदेखील प्रश्नचिन्ह उपस्थित करते. फिरकीस पोषक खेळपट्ट्या बनवून प्रतिस्पर्धी संघांना गुंडाळण्याची ठरलेली, बोथट झालेली क्लृप्ती आपण वापरत राहिलो. अखेरीस न्यूझीलंडच्या संघाने भारताचीच ‘फिरकी’ घेतली!