उलटा चष्मा : विश्वप्रवक्ता संजय

शिंदे व फडणवीसांमध्ये भांडणे लावून तुझा पक्ष सशक्त होईल असे वाटते का तुला? आधी स्वत:च्या पक्षाचे बघ ना! रोज कुणीतरी सोडून चाललाय. जे आहेत तेही मारूनमुटकून असल्यागत. या साऱ्यांना अडथळा वाटतो तो तूच. हे कधी लक्षात घेणार आहेस? अरे, सार्वजनिक जीवनातली एकनिष्ठता ही त्यात सक्रिय असलेल्या साऱ्यांच्या विश्वासावर अवलंबून असते. मी धृतराष्ट्राच्या जवळ होतो म्हणून इतरांना कमी लेखले नाही. त्यामुळेच सर्वांचा आदरार्थी होऊ शकलो. अडीच हजार वर्षांपासून चालत आलेले हे वैश्विक सत्य तू लक्षात कधी घेणार? अरे, मी ज्यांच्याशी एकनिष्ठ होतो त्यांच्या भलेपणाचा विचार सर्वांत आधी केला. तू निष्ठा तर सोड, त्यांनाच शक्तिहीन करायला निघाला आहेस, हे तुला जाणवत कसे नाही? आमचे युद्ध श्रीकृष्ण, भिष्मासारख्या धुरंधरांशी होते. त्या तुलनेत तुझी लढाई फारच चिल्लर. तीही तुला नीटपणे लढता येऊ नये? युद्धाचे वर्णन करताना मी थोडे जरी खोटे वा अतिरंजित बोललो असतो तर धृतराष्ट्राने मला चटकन बाजूला सारले असते.

मुद्दा यशाचा असो वा अपयशाचा. जे युद्धभूमीवर दिसले तेच मी सांगत राहिलो. तू अपयश दडवून यशाचे फुगे रोज फुगवतोस. त्यातले अनेक फुटतातही, तरीही तुला दूर का सारले जात नाही असा प्रश्न मला पडलाय. तू ज्यांच्यासाठी काम करतो त्यांच्या डोळ्यांवरची पट्टी इतकी घट्ट कशी हे किमान मला तरी न उलगडलेले कोडे. अर्थात याची उत्तरेही मला नकोत. मात्र तू दुरुस्त व्हावास अशी आशा आहे. तेही संजय या नावाची आणखी बदनामी नको म्हणून! असेल तुझी तयारी तर हो दुरुस्त, अन्यथा तू आणि तुझे नशीब. चाललो मी आता. बाय!’ स्वप्न संपताच राऊतांना जाग आली. घशाला पडलेली कोरड शमविण्यासाठी ते गटागटा पाणी प्याले. मग सकाळच्या सत्रातील बडबडीसाठी एखादी अतर्क्य कल्पना सुचते का यावर त्यांचे डोके खाजवणे सुरू झाले.