पडद्यावर कथा मांडणाऱ्या पेद्रो अल्मोदोव्हर भारतात चित्रपट माध्यमाची आवड असणाऱ्या सर्वांना माहिती असण्याची कारणे अनेक आहेत. म्हणजे ‘स्टार मूव्हीज’सह इतर आंग्ल सिनेवाहिन्यांची भरभराट होण्याच्या काळात त्याचे सिनेमा फक्त आंतरराष्ट्रीय चित्रपट महोत्सवात हजेरी लावणाऱ्या दीड-दोन टक्के प्रेक्षकांनाच माहिती होते. मग त्याच्या ‘टाय मी अप टाय मी डाऊन’ नावाच्या चित्रपटावरून (कल्पना थेट उसनवारी करून उचललेला) हिंदी चित्रसृष्टीतील एका विनोदी कलाकाराची आणि एका चाणाक्ष दिग्दर्शकाची कारकीर्द उभी राहणारा सिनेमा आला. त्या हिंदी चित्रपटाला राष्ट्रीय पुरस्कार वगैरे मिळाल्यानंतरच्या वर्षभरात भारतीय शहरांत ‘डीव्हीडी बूम’ झालेली होती. त्यामुळे महोत्सवापलीकडे पेद्रो अल्मोदोव्हरच्या सिनेमांतील रंगांची उधळण, त्याचे कथाविषय जाणणारा प्रेक्षक दीड टक्क्यांहून अधिक १० ते २० टक्के इतका वाढण्यापर्यंत झाला होता. पण २०१० नंतर पेद्रो अल्मोदोव्हर हा ‘इंटरनॅशनल बेस्टसेलर’ पुस्तकांसारखा चित्रवर्तुळात खूप डाऊनलोड करून पाहिला जाणारा दिग्दर्शक बनला होता. सुंदरतनु अभिनेत्री पेनलोप क्रूझ हिच्यासाठी किंवा देमारपटांनी नरपुंगवी प्रतिमा बनलेल्या अन्तोनिओ बन्देरास या अभिनेत्यासाठी सिनेमा पाहणाऱ्यांनाही नंतर पेद्रो अल्मादोव्हर याचे ‘टॉक टू हर’, ‘ऑल अबाऊट माय मदर’, ‘बॅड एज्युकेशन’ पाहण्यात स्वारस्य वाटू लागले. २०१६ पर्यंत पाश्चात्त्य जगताला त्याच्या मुलाखती ऐकण्यासाठी स्पॅनिश भाषांतरकाराची मदत होत असे. २०२० नंतर यात लाक्षणिक बदल झाला. म्हणजे त्याची वाक्य भाषांतर करायला अनुवादिका व्यासपीठावर हजर असते. पण अल्मोदोव्हर वट्ट इंग्रजीत बोलू लागतो. म्हणजे क्रिकेटमध्ये इजा झाल्यावर फक्त धावा काढण्यासाठी ‘रनर’ बाळगायचा आणि स्वत:ही धावायचे, असा काहीसा प्रकार. (पाहा २०२० नंतरच्या यू ट्यूबवरील मुलाखती)
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
