इथेही मराठी माणसाला गृहीतच धरले जाते..

‘साहित्या’ला तंत्रज्ञानाचे वावडे
सासवड येथे ३, ४ व ५ जानेवारी २०१४ रोजी होणाऱ्या अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलनासाठी नोंदणीचा फॉर्म अंतिम तारखेच्या आत म्हणजे १५ डिसेंबरच्या आत भरून कुरिअरने पाठवला होता. पोहोचला की नाही याची ईमेल करून विचारणा करावी या हेतूने वेबसाइटवर गेलो आणि संमेलनाच्या  http://www.abmss-saswad.com या वेबसाइटच्या बाबतीत घोर निराशा झाली. ऑनलाइन नोंदणी का करता येऊ नये? संपर्क साधण्यासाठी ‘संपर्क’ या ‘की’वर क्लिक केल्यास ती सक्षम नसल्याचेच लक्षात येते. त्यामुळे ईमेल अ‍ॅड्रेस मिळू शकत नाही नोंदणीच्या फॉर्मवरही ईमेल पत्र उपलब्ध नाही. नोंदणीसाठी पैसे भरावयाचे असल्यास एनईएफटी’ची सोय नाही.
आपण तंत्रज्ञानाच्या बाबतीत एवढे मागे का, याचे उत्तर मिळत नाही.
-रवींद्र भगवते, मुलुंड (पूर्व)

अभिप्रेत नसलेली ओळख कशासाठी?
आंबेडकरी अनुयायांनी  गंडेदोरे बांधून अंधश्रद्धांना प्रोत्साहन देऊ नये, या हेतूने चालविण्यात येणाऱ्या अभियानाची बातमी (लोकसत्ता, २३ डिसेंबर) वाचली. डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांचे विचार न रुजवता जातीय विद्वेषावर सत्तेची पोळी भाजणारे त्यांच्या विचारांना मूठमातीच देणार. त्यामुळेच तर अनुयायांच्या गळ्याला बसलेला गंडेदोऱ्यांचा विळखा अद्याप सुटलेला नाही. समतेबरोबरच विज्ञानवादी विचार रुजले की अंधश्रद्धांचे गंडेदोरे आपसूकच गळून पडतील यात शंका नाही.
धर्म, रूढी, परंपरेतून आलेल्या कर्मकांडांना, अंधश्रद्धांना, अन्यायाला विरोध करून न्याय आणि समतेसाठी लढा देणाऱ्या डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर यांना ‘बोधिसत्व’ म्हणणे हीदेखील अंधश्रद्धाच होय. निधर्मी राष्ट्राचे सूर आळवणाऱ्या यंत्रणेच्या शासकीय कार्यालयातदेखील बाबासाहेब आंबेडकरांच्या फोटोखाली वा तलचित्राखाली ‘बोधिसत्व डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर’ असे धर्मवाचक शब्द लिहून ‘बोधिसत्व’ ही त्यांची, त्यांना स्वतला अभिप्रेत नसलेली ओळख कशासाठी दिली जाते याचाही विचार व्हावा.
याच अंकात लोकमानसमध्ये आलेले सिद्धार्थ मेश्राम यांचे वस्तुस्थितीवर, सामाजिक परिस्थितीवर नेमका प्रकाश टाकणारे पत्र, विशेषत: त्यांनी ‘दलितांनी आता गौतम बुद्ध,बाबासाहेब यांना वेठीस धरणे सोडावे’ असे केलेले आवाहन; काळाची गरज दर्शविणारे आहे.
-रजनी अशोक देवधर, ठाणे.  

यांचा राग यावा की कीव?
‘या चव्हाणे त्या चव्हाणास’ हा अग्रलेख (२३ डिसेंबर) वाचला. कित्येक माजी मुख्यमंत्री, मंत्री, नोकरशहा अशा सर्वाच्या सहकार्याने चाललेला भ्रष्टाचार पाहून आश्चर्य वाटण्याचे दिवस कधीच इतिहासजमा झालेले होते. या सर्वाचा राग येणे किंवा मनस्ताप होणे हेसुद्धा आता मागे पडत चालले आहे. आता वाटते ती फक्त कीव. ज्या झाडाची झाडून सगळी फळे आपण ओरबाडून घेऊ इच्छितो ते झाड तरी तसे करताना मरणार नाही याची काळजी घेण्याचा धूर्तपणासुद्धा अंगी नसावा, याची आता कीव येते.
ज्या प्रकारे राज्यकारभार चालू आहे त्यामुळे अनेक उद्योगधंदे शेजारी राज्यांत जाऊ लागले, तसेच मुंबईऐवजी शेजारी राज्यांतील बंदरांचा वाढता उपयोग केला जाऊ लागला तर भ्रष्टाचार करण्याच्या संधी कमी होतील इतकी किमान जाणीव तरी संबंधितांना होवो, इतकीच आता अपेक्षा आहे.
-प्रसाद दीक्षित, ठाणे

विपरीत बुद्धी!
‘या चव्हाणे त्या चव्हाणास’ या अग्रलेखाने (२३ डिसेंबर) ‘आदर्श’ घोटाळ्याची केलेली चिरफाड वाचली. त्यातील एकही वाक्य गरलागू नाही. अग्रलेखात सुरुवातीलाच म्हटल्याप्रमाणे न्या. पाटील यांना हा अहवाल फेटाळला जाईल अशी अपेक्षा होती. मग त्यांनी सरकारला तशी तंबी द्यायला नको होती का? कारण या आयोगावर जो प्रचंड खर्च झाला तो कोणाचा झाला? जनतेचाच ना? पृथ्वीराज चव्हाणांसारख्या स्वच्छ प्रतिमेच्या नेत्याकडून अशी अपेक्षा नव्हती. ज्या दिवशी हा अहवाल विधानसभेत सादर झाला त्याच सुमारास राहुल गांधी हे साधनशुचितेच्या गप्पा मारत होते यावरून काँग्रेसची विनाशकाले विपरीत बुद्धी दिसते, हेच खरे.
याच अग्रलेखात खोब्रागडे बापलेकींच्या गैरकृत्यांवरही प्रकाश टाकला हे बरे झाले. खोब्रागडे यांच्या संदर्भात सिद्धार्थ मेश्राम यांनी लिहिलेले पत्रही (लोकमानस, २३ डिसेंबर) वाचण्याजोगे आहे. चाड असेल तर उत्तम खोब्रागडे साहेबांनी याचे उत्तर द्यावे.
-श्रीनिवास जोशी, डोंबिवली (पूर्व)