लोकमानस

स्मारक हवे; पण..
शिवसेनाप्रमुखांच्या दु:खद निधनानंतर सर्व महाराष्ट्रावर शोककळा पसरणे स्वाभाविक आहे. त्यांच्या अंत्यविधीच्या दिनी जमलेल्या लाखो शोकाकुल जनतेस कसलाही त्रास होऊ नये, यासाठी पोलीस व अन्य दलांनी जे अहोरात्र परिश्रम घेतले ते खरोखरच प्रशंसनीय आहेत. प्रकृती साथ देत नसतानासुद्धा ठाकरे यांचे लक्ष सदैव त्याच्या चाहत्यांकडे असे. ‘माझ्या प्रकृतीची काळजी कशाला करता? मी माझे हृदय मी शिवसनिकांना केव्हाच दिले आहे!’ या त्यांच्या उद्गारावरून त्याची प्रचीती येत होती. खरोखर प्रत्येक शिवसनिकाच्या हृदयात ठाकरे हे कायमस्वरूपी स्मारकाच्या रूपातच वास करून आहेत आणि राहणार आहेत, यात शंका नाही. तेच त्यांचे खरेखुरे स्मारक, पिढय़ानपिढय़ा टिकणारे ठरेल!
आज अस्तित्वात असलेल्या स्मारकांची दैना आपण पाहतो. वर्षांतून केवळ एकदोन दिवशी अशा स्मारकांचे स्मरण केले जाते.  ठाकरे यांचे जिथे स्मारक व्हावे, अशी मागणी पुढे येत आहे, त्या जागेवर छत्रपती शिवाजी महाराजांचा अश्वारूढ भव्य पुतळा शिवाजी महाराजांच्या जीवनातील क्षणचित्रांची भित्तिशिल्पे (म्युरल) उभारून मदानाचे ‘शिवतीर्थ’ असे नाव केव्हाच रूढ झाले आहे. शिवसेनाप्रमुख ‘शिवाजी पार्क’ऐवजी ‘शिवतीर्थ’ असा आवर्जून उल्लेख आपल्या भाषणांतून करीत, याचे कडव्या शिवसनिकांना स्मरण नक्की असावे.
दिवंगत ठाकरे यांचे मुंबईत स्मारक व्हावे यावर दुमत नसावे. परंतु माझ्या कल्पनेप्रमाणे ते स्मारक सेना भवनावर किंवा त्या भवनासमोरच असलेल्या कोहिनूर मिलच्या जागेत केल्यास मुख्य रस्त्यावरून जाता-येता कुणाच्याही नजरेस सहज पडू शकेल.
– पद्मा चिकुर, माहीम, मुंबई</strong>

वाद नको..  मनामनांत स्मारके उभारा
थोर पुढाऱ्यांचे ,विचारवंतांचे स्मारक उभारण्याचे कारण म्हणजे त्यांच्या कार्याचे नित्य स्मरण व्हावे व पुढील पिढय़ांनाही त्यांच्या महान कार्याची ओळख व्हावी म्हणून अशी स्मारके शहरात अनेक ठिकाणी, विशेषत: पुतळ्यांच्या स्वरूपात उभारलेली आहेत. पण त्यामागचा उद्देश मात्र सफल झालेला दिसत नाही. स्मारकाची नीटपणे देखभाल झालेली दिसत नाही. पुतळे स्वच्छ नसतात. आसपास केर-कचरा साठलेला दिसतो. फक्त जयंती-पुण्यतिथीलाच त्यांची आठवण होते. स्वतंत्र भारतात जन्मलेल्या किती जणांना या नेत्यांनी त्यासाठी काय योगदान दिले याची माहिती व जाणीव आहे? किती जण त्यांनी दिलेली शिकवण आचरणात आणतात? उलट कधीकधी पुतळ्यांची विटंबना केलेली आढळून येते. त्यावरून दंगली पेटतात, राजकारण होते, शहराचे, मालमत्तेचे, जनतेचे नुकसानच होते. म्हणजे स्मारक उभारताना वाद आणि विटंबना झाली म्हणूनही वाद! त्यापेक्षा रस्तो-रस्ती स्मारके न उभारता ती आपापल्या मनातच उभारावीत या मताची मी आहे.
 – डॉ. सुप्रिया तडकोड,  बोरिवली

अजमल गेला, आता अफझलचे काय?
राष्ट्रपती प्रणब मुखर्जी यांनी दयेचा अर्ज फेटाळल्यानंतर लगेचच अजमल कसाब या क्रूरकम्र्याला फाशीची शिक्षा दिल्याबद्दल यूपीए सरकारचे मन:पूर्वक अभिनंदन. आज समस्त भारतीयांना याचा आनंद झाला असेल. पण अजूनही एक शल्य आहे आणि ते म्हणजे अफझल गुरूचे काय?
अफझल गुरूने २००१ मध्ये देशाचे सर्वोच्च स्थान संसदेवर हल्ला केला होता, त्याला येत्या १३ डिसेंबरला ११ वर्षे पूर्ण होतील. परंतु अजूनही इतका मोठा गुन्हा केलेला दहशतवादी अफझल गुरू जिवंत आहे आणि त्याच्या फाशीने समस्त भारतीयांना आनंद होईल यात तीळमात्र शंका नाही.
जशी तत्परता सरकारने कसाबच्या बाबतीत दाखवली आहे तशी त्यांनी अफझल गुरूबाबतही दाखवावी. तसेच प्रत्येक सामान्य नागरिकानेसुद्धा याकरिता मागणी करायला हवी.
– स्वप्निल कानडे, मालाड