संतजनांना आणि सज्जनांना संतोष होईल अशी लय परमात्म्यात साधावी. ती साधण्यासाठी जो परमात्म्याशी एकरूप आहे अशा सद्गुरूशी एकरूप होणंच आवश्यक आहे. मनुष्य जन्माच्या या सर्वोत्तम आणि एकमेव ध्येयासाठी सर्व देह कारणी लागावा. त्यातून ‘मी’पणाच्या ज्या वासनेतून जन्म-मृत्यूचा हा पसारा मांडला गेला आहे तो ‘मी’ त्या सद्गुरूंशी अखंड जोडला जाऊन केवळ ‘तू’पणानं भरून जावा. या ध्येयप्राप्तीसाठी सगुण रूपात साकारलेल्या सद्गुरूची भक्ती, अर्थात त्यांच्यापासून कधीही विभक्त न होणं, हाच एकमेव मार्ग आहे. समर्थ रामदास विरचित ‘मनोबोधा’च्या १०२व्या श्लोकाचा हा गूढार्थ आपण विस्तारानं जाणून घेतला. आता सद्गुरूभक्तीच्या या विराट प्रक्रियेचं विवरण ‘मनोबोधा’च्या पुढील श्लोकापासून सुरू होत आहे. त्यातील १०३व्या श्लोकाकडे आता वळू. प्रथम हा मूळ श्लोक, त्याचा प्रचलित अर्थ पाहू, मग मननार्थाकडे वळू. हा श्लोक असा आहे :
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
