पूर्वार्ध – उद्घाटन कार्यक्रमानंतरचा आठवडा अस्वस्थतेत घालवल्यानंतर कुत्रा, डुक्कर व हरीण चिपीच्या बाजूला असलेल्या जंगलात जमले होते. कुत्रा म्हणाला, ‘काय वाभाडे काढत होते त्या दिवशी एकमेकांचे. नखे उगारण्याचे काम खरे तर आपले, पण जमलेले सारेच बोचकारे काढण्यात मग्न होते. या हजार एकराच्या प्रकल्पामुळे आपण विस्थापित झालो त्याचे कुणालाच सोयरसुतक नाही.’ त्वेषाने डुक्कर म्हणाले, ‘यांना धडा शिकवायला हवा.’ हरणाने यावर शिंगासकट मान डोलावली. ‘पण पुढाकार घेणार कोण? आपले धावपट्टीवर जात अडथळा निर्माण करणे नित्याचेच. या कामासाठी कुणीतरी वेगळा हवा. ज्यातून गोंधळ तर उडेलच पण संशयही निर्माण होईल.’ बऱ्याच मंथनानंतर कोल्ह्याला गळ घालण्यावर तिघांचे एकमत झाले. धूर्त व चलाख कोल्ह्याने शांतपणे प्रस्ताव ऐकून घेतला खरा, पण प्रारंभी त्यांना दाद दिली नाही. ‘विमानाची घरघर माझ्या कानाला सहन होत नाही. मी दिसल्यावरही पायलटने विमान उतरवून मला चिरडून टाकले तर काय? मला या कामाचा अनुभव नाही. मी उगाच शहीद का व्हायचे?’ असल्या सबबी व प्रश्न त्याने उपस्थित केले. मग तिघांनीही त्याची समजूत काढली. तुला चिरडण्याचा प्रश्नच नाही. तू दिसलास की विमान हवेत लटकलेच म्हणून समज. तसेही वैमानिक प्राणीप्रेमी असतात हा आमचा अनुभव आहे. तेव्हा तू अखिल प्राणीविश्वाच्या हितासाठी हे करच, या शब्दांत गळ घातल्यावर कोल्हा धावपट्टीवर जाण्यास तयार झाला.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
