सरचार्ज !

 तेवढय़ात वहिनी साखरेचे प्रमाण तपासण्याचे उपकरण घेऊन आत येतात. त्यांना बघून ते थोडे शांत होतात. आता पुढच्या कार्यक्रमात केंद्रीय मंत्री म्हणून आपलेच भाषण शेवटी कसे ठेवता येईल यावर ते विचार करू लागतात.

०

प्रसंग दोन – इतकी वर्षे पक्षात राहिले पण कोत्या मनापासून मुक्ती नाही मिळवू शकले. प्रसंग कोणता, आपण बोलतो काय, कशाचेही भान नसते या माणसाला.. असे पुटपुटतच ते अधिकृत निवासस्थानी दाखल झाले. बैठकीच्या खोलीत बसल्यावर त्यांनी डोळे मिटले. बरे झाले. खूप दिवसांनंतर आपल्या शैलीत त्यांना चांगलेच ठेचले. कोंबडीवडय़ाचा उल्लेख तर मस्तच झोंबला असणार. बाभळीचे नाव घेताना त्याच्या काटय़ाचा उल्लेख करायचा राहून गेला. त्यावरून बऱ्याच कोटय़ा करता आल्या असत्या. आमच्यावर वसुलीचे आरोप करता? अन् स्वत:? यांच्या दहशतीमुळे कुणी साधा पोल्ट्री फार्म टाकायला तयार होत नाही कोकणात. धड एका ठिकाणी स्थिरावत नाही आणि चालले विकासाच्या गप्पा मारायला. जाहीर सभा असती तर वेगवेगळ्या उपमा देऊन पार भंडावून सोडले असते. पदावर असल्यामुळे आज बराच संयम ठेवावा लागला. नाही तर धू धू धुतले असते. आजवर अनेक लोक पक्ष सोडून गेले पण इतका विखार कुणी मनात ठेवला नाही. लोक एकामागोमाग एक पराभवाचे धक्के देत आहेत तरी सुधारायला तयार नाही. आत्मपरीक्षण नावाचा शब्दच नाही यांच्या कोशात. म्हणतात, लोकांना मदत करतो. मग आमचे लोक काय गोटय़ा खेळतात का?

आता तरी पुन्हा व्यासपीठावर एकत्र येण्याची हिंमत करणार नाहीत. तरीही आलेच तर भाषणाची शेवटी संधी आपल्यालाच. मग वाभाडे काढण्यासाठी आहेच की आपली शैली असे मनाशी ठरवत त्यांनी अभ्यागतांना आत सोडण्याच्या सूचना दिल्या.

० प्रसंग तीन – चिपीवरून थेट कलानगर गाठले तरी त्यांना आपल्याला टॅक्सफ्री का म्हटले हे कळेना. मी टॅक्सफ्री तर त्यांची दोन मुले ‘सरचार्ज’. हे सुचताच युवा मनाला हायसे वाटले.