फक्त पाच मिनिटं..

पाच मिनिटं खेळायलाच नव्हे, तर परीक्षा केंद्रात पेपर लिहिताना किंवा फोनवर बोलतानाही आपण मागितलेली असतील. आता उदयोन्मुख खेळाडूंनाही ती दिली गेली पाहिजेत, असा उदात्त विचार या मोहिमेमागे आहे. खेळाडू पाच मिनिटंच मागताहेत, की आणखी काही याबाबत अधिक खोलात जाऊन विचार व्हायला हवा. पाच मिनिटं त्यांना द्यावीत, असं आवाहन क्रीडामंत्री करतात; परंतु त्याऐवजी नीरज चोप्रासारख्या आंतरराष्ट्रीय ख्यातीच्या युवा भालाफेकपटूला भाले आणि इतर साहित्य हवं आहे. दीपा कर्मकारसारख्या उदयोन्मुख जिमनॅस्टला अधिक चांगल्या सुविधा आणि मार्गदर्शन हवंय. हार्दिक पंडय़ासारख्या ‘होतकरू’ क्रिकेटपटूला प्रसिद्धीवलयात राहूनही लिंगभाव भान कसं राखावं, याविषयी सल्ला हवाय! ईस्ट बंगालसारख्या तगडय़ा फुटबॉल संघाला हरवणाऱ्या रिअल काश्मीरसारख्या दुर्लक्षित परंतु गुणवान संघाला अधिक चांगल्या संधी आणि निधी हवाय. वारंवार अपेशी ठरणाऱ्या राष्ट्रीय हॉकी संघाला कायमस्वरूपी प्रशिक्षक हवाय. महिला क्रिकेट संघाला त्यांना मानवलेला देशी प्रशिक्षक हवाय. केवळ स्वबळावर नव्हे, तर सरकारी आणि कॉर्पोरेट बळाच्या पाठिंब्यावर देशातून भविष्यातल्या मेरी कोम, सायना नेहवाल, पी. व्ही. सिंधू कशा निर्माण होतील, याविषयी हमी आणि आराखडा क्रीडाप्रेमींना हवाय. बॅडमिंटन, नेमबाजी, बॉक्सिंग, कुस्ती या चार क्रीडा प्रकारांपलीकडे इतर खेळांतूनही ऑलिम्पिक पदकविजेते कसे निर्माण होतील, याविषयीचा रोकडा कार्यक्रम क्रीडा जाणकारांना हवा आहे. ‘खेलो इंडिया’सारख्या महोत्सवातून भविष्यातले क्रीडापटू घडतील का, त्यांना संधी, सुविधा, रोजगार, पदके मिळतील का याविषयी राठोड यांचं मतही जाणून घ्यायला कित्येकांना आवडेल.

ही सगळी उत्तरं पाच मिनिटांत कशी काय मिळणार?