वसंत नरहर फेणे

याच काळात, वयाच्या  पस्तिशीत ते कथात्म साहित्याकडे वळले. दिवाळी अंकांतून त्यांच्या लेखनाने वाचकांचे लक्ष वेधून घेतले. १९७२ मध्ये त्यांचा ‘काना आणि मात्रा’ हा पहिला कथासंग्रह प्रसिद्ध झाला आणि त्याला राज्य शासनाचा पुरस्कारही मिळाला. दरम्यान, एस.टी., हाऊसिंग बोर्डमधील कामानिमित्ताने ठाणे, पुणे, कोल्हापूर, विजापूर, नाशिक अशा ठिकाणी त्यांना वास्तव्य करावे लागले. या स्थलांतराचा आणि तिथल्या अनुभववैविध्याचा प्रभावही त्यांच्या साहित्यावर दिसून येतो. पुढे १९७८ मध्ये वयाची पन्नाशी ओलांडल्यानंतर त्यांनी नोकरीतून स्वेच्छानिवृत्ती घेऊन पूर्णवेळ लेखन-वाचनाला वाहून घेतले. वयाच्या नव्वदीपर्यंत ते लिहिते राहिले. तब्बल साडेपाच दशकभरांच्या काळात सुमारे साठ कथा व दहा कादंबऱ्या त्यांनी लिहिल्या. त्यात ‘ज्याचा त्याचा क्रूस’, ‘निर्वासित नाती’, ‘पाणसावल्यांची वसाहत’, ‘मावळतीचे मृद्गंध’ हे कथासंग्रह आणि ‘सेन्ट्रल बस स्टेशन’, ‘विश्वंभरे बोलविले’ या दोन कादंबऱ्या,  नुकतीच प्रसिद्ध झालेली ‘कारवारी माती’ ही बृहत्कादंबरी यांचा प्रामुख्याने उल्लेख करावा लागेल. प्रत्ययकारी भाषाशैली, सूक्ष्म निरीक्षण, राजकीय-सामाजिक प्रक्रियांची नेमकी उमज, देशी-परदेशी भूमीवर घडणारी कथानके, मानवी नातेसंबंध आणि एकूणच भवतालाबद्दलचे विलक्षण कुतूहल या गुणवैशिष्टय़ांचा मिलाफ असलेला कथात्म साहित्यिक फेणे यांच्या निधनाने आपण गमावला आहे.