आज सकाळपासून घरात जरा उदास वातावरण होतं. अर्थात, तसं होणंही स्वाभाविकच होतं. गेले महिनाभर ज्या दिवसाची भीती मनात बसली होती, तो दिवस आज उजाडला होता. येणार येणार म्हणून वाटत असलेला शार्दूलच्या बदलीचा दिवस आज उजाडला होता. तसं पाहिलं तर बदली ही अनेकांची होत असते. पण शार्दूल हा पहिल्यापासून घराशी खूपच जोडलेला. लहानपणी तब्येत जरा नरमगरमच असायची. त्यामुळे आई-बाबांचं आणि त्यातही आईचं जरा जास्तच लक्ष त्याच्यापाशी असायचं. त्यात तो एकुलता एक आणि आईही पूर्णवेळ गृहिणीच होती. त्यामुळे काय हवं-नको ते त्याच्या हातात मिळायचं. त्याची शाळा आणि कॉलेज घरापासून पंधरावीस मिनिटांच्या अंतरावर. पुढे इंजिनीअिरगला गेल्यावर ते कॉलेजही अध्र्या तासाच्या अंतरावर. तिथूनच कॅम्पस इंटरव्ह्यूमध्ये सिलेक्शन झालं आणि पुन्हा एकदा तासाभराच्या अंतरावर नोकरी मिळाली. नंतर दोन र्वष नोकरी केल्यावर नोकरीत असतानाच फायनान्स घेऊन एमबीए झालं, तेही कॉलेज फार लांब नव्हतं. मग पुढे दोन वर्षांनी रीतसर मुलगी पाहून लग्न झालं. ग्रॅज्युएट असलेल्या मृदुलालाही नोकरीची फारशी आवड नसल्यामुळे तीही गृहिणीच होती. त्यामुळे शार्दुलला सगळं हातात द्यायची आईची गादी तिने चालवायला घेतली. नंतर वर्षभरात गोड बातमी मिळाली आणि मृण्मयीचा जन्म झाला. छोटी मृण्मयी दीड वर्षांची असताना कुटुंबवत्सल शार्दूलला हातात बदलीची ऑर्डर मिळाली, तीही थेट बंगळुरूला जायची. त्यामुळे घरापासून कायम अध्र्या ते एक तासाच्या अंतरावर शिक्षणानिमित्त किंवा नोकरीनिमित्त असणाऱ्या शार्दूलला कधी काही झालं तर आपण लगेच घरी जाणार आणि आपली काळजी घेणारी माणसं आपल्याला भेटणार हा विश्वास मनात दृढ झाला होता. पण आता बंगळुरू म्हणजे घराजवळ तर सोडाच, पण आपल्या राज्यातही नाही. प्रदेश परका, भाषा परकी, माणसं परकी म्हणजे मी अगदी पोरका, अशा भावनेने बदलीची ऑर्डर घेतली. तेव्हापासून ते आजपर्यंत घरात हा सगळा असा दु:खी माहौल. काल रात्री झोपताना मृण्मयी अगदी पटकन झोपी गेली. मृदुलाचाही डोळा लागला होता. पण घरातले आपले जुने दिवस, आई-बाबा, मृदुला, मृण्मयी यांच्याबरोबरचे घरात घडलेले वेगवेगळे प्रसंग, त्याच्या आठवणींच्या लाटांमध्ये िहदोळे खायला लागले. झोप येत नसल्यामुळे पडल्यापडल्या छताकडे नजर स्थिरावलेली होती. मृण्मयीला आवडतात म्हणून बेडरूमच्या छतावर फ्लोरोसण्ट रंगात चांदण्या रंगवून घेतल्या होत्या. खोलीतले दिवे बंद झाल्यानंतर खिडकीतून येणारी रस्त्यावरच्या म्युनिसिपाल्टीच्या दिव्याच्या प्रकाशाची तिरीप पडून या चांदण्या उजळून निघाल्या होत्या. त्याकडे पाहतापाहता शार्दूलच्या कल्पनाचक्षूंसमोर हा आठवणींचा पट उलगडत होता.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा
