* दादर : तुझे माझे जमेना, तुझ्यावाचून भागेना!
दादर आणि फेरीवाल्यांचे समीकरण कायमस्वरूपी गुंतागुंतीचे आहे. दादर हे एकाचवेळी फेरीवाल्यांसाठी प्रसिद्ध आहे आणि कुप्रसिद्धही. पश्चिम आणि मध्य रेल्वे स्थानकांना जोडणारे (स्थानकाबाहेरील लोखंडी आणि आतील सर्व) पुल पार करणे ही रोजची शिक्षा लाखो मुंबईकर रोज भोगतात. क्वचित कधीतरी फेरीवाल्यांना हटविण्याचा देखावा केला जातो. गंमत म्हणजे पुलाचा दादर पश्चिमेकडचा भाग फेरीवाल्यांनी व्यापलेला असताना मध्य रेल्वेच्या फलाटांच्या समोरचा पट्टा जवळपास मोकळा. कारवाईचा फार्स उलटल्यावर एका विक्रेत्याला विचारले तर ‘वो साईड जीआरपीका सिनियर बैठने नहीं देता’ असे उत्तर येते. याबाबत एका रेल्वे पोलिसाला विचारले तर, ‘कारवाईचे अधिकार महानगरपालिकेकडे आहेत. आम्ही फक्त त्यांना मदत करतो. आम्ही फेरीवाल्यांना हाकलत असतो. पण थोडय़ा वेळात परत येतात.’ असे उत्तर मिळाले. जी अवस्था पुलावर तीच रेल्वेस्थानकाबाहेर. दादर पश्चिमेला रस्ता आणि पदपथ वाहने आणि पादचाऱ्यांसाठी नव्हे तर फेरीवाल्यांसाठीच तयार झाला असावा, असे वाटते. शिवाजी पार्क पोलिस चौकी आणि तेथेच असलेले पालिकेचे कार्यालय यांच्या अखत्यारीत हा भाग मोडतो. पालिकेच्या गाडय़ा फिरतात पण त्या ‘कामाचा भाग’ म्हणून. त्यांचा काही परिणाम फेरीवाल्यांच्या गर्दीवर होत नाही. पोलीस, पालिका कर्मचारी, स्थानिक दादा यांना सांभाळून घेऊन हजारो फेरीवाल्यांचा व्यवसाय राजरोस सुरू आहे.एका पोलीस अधिकाऱ्याकडे सहज विचारणा केली तर, ‘हजारो फेरीवाले झाले आहेत. किती वेळ कुणाला हटकणार. कठोर निर्णय झाल्याशिवाय ही गर्दी हटणार नाही. हे फेरीवाले छोटय़ा-मोठय़ा वस्तू विकून पोट भरतात. उद्या हा रोजगार हातातून गेला की रिकामे हात आणि रिकामे डोके यामुळे ते कोणत्या मार्गाला लागतील हाही विचार करावा लागेल’ असे कोडय़ात टाकणारे उत्तर मिळाले.
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा